To Express the Feelings of a Chair When We Sit on it

H έκθεση “To Express the Feelings of a Chair When We Sit on it” έχει δανειστεί τον τίτλο της από ένα κείμενο της σειράς “The Prestige of Terror” 2010 των Broomberg & Chanarin. Η εν λόγω σειρά βασίστηκε σε μια φυλλάδα που είχε συνταχθεί από τον Αιγύπτιο υπερρεαλιστή George Henein σαν αντίδραση στη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα το 1945.

Η «καρέκλα», στην εν λόγω φράση του G. Ηenein, είναι το άμεσο αντικείμενο της δράσης του ρήματος «κάθομαι». Θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε καρέκλα. Ωστόσο, στη φράση του υπερρεαλιστή, η καρέκλα, καθώς κάποιος κάθεται πάνω της, λαμβάνει κύριο ρόλο, εξαιτίας της δυνατότητάς της να αισθάνεται και να έχει τη δική της αντίληψη, μια ιδιότητα που υποβάλλεται πως υφίσταται, καθώς κάποιος κάθεται σε αυτή. Η φράση του G. Ηenein προβάλλει ακόμη μια άμεση προσταγή μέσα από την ενέργεια του ρήματος «να εκφράσεις» και το αποτέλεσμα αυτής της έκφρασης αποτελεί το περιεχόμενο της έκθεσης, με επιλογές έργων από τη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη που προτείνουν ότι η εκάστοτε καρέκλα διεκδικεί θέση πρωταγωνιστική.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ

Ι. Για τη διαλογή:

Υπό την μορφή - ίσως - αντίστασης απέναντι σε όσους αγαπούν την «άνεση» και τη «μονιμότητα» της θέσεώς τους, διάλεξα μια σειρά από ασυνήθιστες καρέκλες / προσωπικότητες που χαρακτηρίζονται από ένα κατεξοχήν «ευαίσθητο νευρικό σύστημα». Οι δημιουργοί «προέβλεψαν» νομίζω για τον επισκέπτη να μην μπορεί εύκολα να τις προσπεράσει και να επαναπαυθεί όπως όταν κάποιος κάθεται σε μια καρέκλα και στη συνέχεια ασχολείται με κάτι άλλο. Καλείται, πλέον, να προβληματιστεί για μια κατάσταση με την οποία η ίδια η φόρμα τους τον φέρνει άμεσα αντιμέτωπο. Δεν θα υποστήριζα ότι είναι, λοιπόν, πάντα ευχάριστες και βολικές μια και το είδος τους δεν επιτρέπει σε κάποιον να εφησυχαστεί άμεσα. Nα σημειωθεί πως η παρουσία τους δεν είναι πάντα εκ πρώτης όψεως εμφανής αλλά υποβάλλεται, π.χ. η φωτογραφία του Mario Carbone, Dona in Osteria 1956. Διαφορετικές ως προς την τεχνοτροπία τους, συναντώνται σε αυτήν την έκθεση για ένα διάλογο.

ΙΙ. Σε σχέση με την τοποθεσία

Η θέση αυτής της έκθεσης είναι σε μια, από τις οδούς της πρωτεύσας, η οποία διακόπτεται από τη νεκρή ζώνη, σε ένα οίκημα με αρχαίους τοίχους και πρόσοψη οκτώ αιώνων. Αποτελείται από δύο ιδιωτικούς χώρους, έναν ελληνο-κυπριακό και ένα τουρκο-κυπριακό, ο οποίος αν και εγκαταλείφθηκε το 1974, στην συνέχεια χρησιμοποιήθηκε εξαιτίας της ύπαρξης μιας φυσικής πρόσβασης. Είναι ένας χώρος ανήσυχος τόσο εξαιτίας της περιοχής, όσο και λόγω του ιδιαίτερου ιστορικού του.

Σύντομη εξήγηση: Εξαιτίας ενός θανάτου στο χώρο, αυτός δεν χρησιμοποιήθηκε ξανά με εξαίρεση την εφήμερη χρήση του που τελικά οδήγησε σε λεηλασία της υποδομής. Όλα αυτά έχουν ληφθεί υπόψη, εξάλλου, μια παρουσίαση γίνεται ενδιαφέρουσα, όταν ο χώρος μαζί με τα έργα συντάσσονται και συνεξετάζονται με την ευρύτερη περιοχή. Πώς θα μπορούσα να είμαι αδιάφορος στο ότι ο χώρος γειτνιάζει στο νέο δημαρχείο/υπηρεσίες του δήμου, σε έναν αρχαιολογικό χώρο, σε οίκους ανοχής αλλά και στο δημοτικό κέντρο τεχνών, όπου και εκεί οι καρέκλες παίζουν το ρόλο τους;

Ο χώρος λειτουργεί εντέλει ο ίδιος σαν καρέκλα, αφού είναι η «θέση» της έκθεσης.

Τ. Α. Γκέκας - the Office

Η επιλογή περιλαμβάνει έργα των:

Nazgol Ansarinia

Michelangelo Antonioni

Francis Bacon

Deepti Barth

Χρήστος Θ. Μποκόρος

Mario Carbone

Broomberg & Chanarin

Laurie Franck

Αστέρης Γκέκας

Απόλλωνας Γλύκας

Bernhard Hosa

Γλάυκος Κουμίδης

Δημήτρης Μεράντζας

Carol Christian Poell

Επιμέλεια: Χρήστος Κυριακίδης, Αντώνης Μηνάς

Φωτισμός: Τ. Α. Γκέκας

Ειδικές ευχαριστίες στους: Marlborough Gallery / κ. Diana Borroughs, Green Art Gallery / κ. Yasmin Atassi, Lisson Gallery / κ. Ανδρέας Λεβέντης, Χρήστο Θ. Μποκόρο, Historical Archive of Photography in Cinema Enrico Appetito

Εγκαίνια: Κυριακή, 02 Οκτωβρίου, 2016, 20:00

Διάρκεια: 02 – 22 Οκτωβρίου, Δευτέρα – Παρασκευή, 9:00 – 16:30 και με ραντεβού

T +357 99 84 84 95, [email protected]