Ανθρώπινη Φωνή (Λεμεσός)

Σολίστ: Κατερίνα Μηνά, σοπράνο
Μαέστρος: Orlando Jopling
Σκηνοθέτης: Stuart Barker
Σκηνογράφος, ενδυματολόγος: Άντης Παρτζίλης
Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου

D. Milhaud: Le boeuf sur la toit
A. Roussel: Le marchand de sable qui passe
F. Poulenc: «Ανθρώπινη Φωνή»
(Μονόπρακτη Όπερα για ένα χαρακτήρα, Λιμπρέτο του Jean Cocteau)

D. Milhaud: Le boeuf sur la toit

Ο Darius Milhaud είναι ιδιαίτερα αναγνωρισμένος για την εντυπωσιακή, μα και ποικίλο του έργο, το οποίο περιλαμβάνει μια μεγάλη γκάμα μουσικών ειδών και στυλ. Είναι επίσης γνωστός για το ρόλο που διαδραμάτισε ως μέλος των Les Six, καθώς και για τους πειραματισμούς του με την πολυτονικότητα και τη μουσική τζαζ. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Milhaud υπηρέτησε ως ακόλουθος της Γαλλικής διπλωματικής αντιπροσωπείας στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Στη συνέχεια, επέστρεψε στο Παρίσι, και εμπνευσμένος ακόμα από την Λατινοαμερικάνικη μουσική συνέθεσε το Le boeuf sur le toit (Ταύρος στη στέγη) βασισμένο σε ένα δημοφιλές Βραζιλιάνικο τραγούδι. Όπως ο ίδιος ομολόγησε, "Δεν μπορούσα παρά να συλλέξω δημοφιλείς μελωδίες, ταγκό, σάμπα και fado, και να τα διασκευάσω, παρεμβάλλοντας ένα θέμα που θα λειτουργεί ως ροντό, και θα επαναλαμβάνεται ανάμεσα σε κάθε ζεύγος." Ο Milhaud έδωσε στο έργο τον επεξηγηματικό τίτλο, "Cinéma-Symphonie", μιας και πίστευε ότι θα χρησιμοποιήτο από τον Τσάρλι Τσάπλιν σε μία από τις ταινίες του. Αντί αυτού, το έργο χρησιμοποιήθηκε τελικά από τον Ζαν Κοκτώ για μια περίεργη παράσταση, που περιλάμβανε ακροβάτες και κλόουν από το Τσίρκο Médrano.

A.Roussel : Le marchand de sable qui passe

Μολονότι ο Αλμπέρ Ρουσέλ ήταν αρκετά παραγωγικός ως συνθέτης, γράφοντας μουσική που περιλάμβανε τόσο παραδοσιακά όσο και νεωτεριστικά στοιχεία, δεν έγινε ποτέ του διάσημος όπως οι σύγχρονοί του Debussy ή Ραβέλ. Δύο χρόνια μετά τη σύνθεση της πρώτης του συμφωνίας και λίγο μετά το γάμο του με την Blanche Preisach, ο Ρουσέλ έγραψε, το 1908, το Marchand de sable qui passe Έργο. 13 - έργο που αντικατοπτρίζει απόλυτα το πρώιμο του ύφος. Γραμμένο για ένα ιδιαίτερα ασυνήθιστο συνδυασμό οργάνων - κουαρτέτο εγχόρδων, άρπα, φλάουτο, κλαρινέτο και κόρνο - το έργο εμπεριέχει τη μουσική επένδυση ενός παραμυθιού του George Jean-Aubry. Σε αντίθεση με τα μεγαλύτερης έκτασης έργα του Ρουσέλ, το τετραμερές Έργο 13 είναι υπέροχο όσο αφορά στην απλότητα της υφής του και το έντονο αντιστικτικό του ύφος. Είναι ένα έργο ανεπιτήδευτης ομορφιάς και λυρισμού, που αποκαλύπτει επίσης την επίδραση που είχαν στο έργο του οι Debussy και D' Indy - ο πρώτος με το L'après midi d'un faun και ο δεύτερος με την επαναλαμβανόμενη χρήση ενός θέματος ως μέσο ενοποίησης όλων των κινήσεων.

F. Poulenc: La Voix Humaine

Σύνοψη:
Μια νεαρή γυναίκα (η οποία ονομάζεται απλά Elle) απαντά το τηλέφωνο και ξεκινά μια συνομιλία με τον εδώ και πέντε χρόνια εραστή της. Την έχει εγκαταλείψει και ετοιμάζεται να παντρευτεί μια άλλη γυναίκα την επόμενη μέρα. Αυτή είναι η τελευταία φορά που θα μιλήσουν μεταξύ τους. Στη διάρκεια της συνομιλίας μαθαίνουμε ότι η γυναίκα έχει κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Καθότι, ως γνωστόν, η υπηρεσία τηλεπικοινωνιών στο Παρίσι παρουσίαζε διαρκώς προβλήματα σύνδεσης την τότε εποχή, διακόπτονται αρκετές φορές στη διάρκεια της αγωνιώδους τους συνομιλίας. Η συναισθηματική κατάσταση της γυναίκας κυμαίνεται από υστερία σε ηρεμία και περνά μέσα από όλα τις αποχρώσεις συναισθημάτων. Φόβος, ασυναρτησία, οδύνη και ψέμα κυριαρχούν στη συνομιλία, αλλά οι ουσιώδεις αλήθειες δεν αρθρώνονται ποτέ ... τελικά το ακουστικό πέφτει άψυχο στο πάτωμα και η σύνδεση διακόπτεται. Αυτή τυλίγει το σύρμα γύρω από το λαιμό της και πηγαίνει στο κρεβάτι ψιθυρίζοντας λόγια αγάπης στο ακουστικό.

Σημειώσεις για την όπερα:

"Αυτή η ‘μονόπρακτη λυρική τραγωδία', όπως ο ίδιος ο συνθέτης την ονόμασε, συνδυάζει στοιχεία τα οποία είναι εκ φύσεως αντι-θεατρικά. Παρόλα ταύτα, στην περίπτωση αυτή όντως έχουμε να κάνουμε με μια όπερα. Αυτό το σαραντάλεπτο ‘δράμα του εγώ' à la française παρουσιάζει ένα χαρακτήρα που βιώνει ένα δράμα απελπισίας, μια κατάσταση παράγωγο της σύγχρονης ζωής, αφού δεν υπάρχει ούτε γράμμα, ούτε πραγματική συνάντηση, αλλά μια προβεβλημένη αντιπαράθεση μέσω του τηλεφώνου. Το τηλέφωνο παίρνει τις διαστάσεις μιας εκρηκτικής εφεύρεσης, ενός μέσου το οποίο συνδέει με και ταυτόχρονα χωρίζει από τον αγαπημένο, μια τεταμένη κλωστή η οποία προορίζεται να κοπεί. Η ορχήστρα αποτελεί ένα "χαλί" ήχου του οποίου ο ρόλος είναι να μεταδώσει τη συναισθηματική ατμόσφαιρα και να αυξήσει τη δραματική ένταση, ενώ ταυτόχρονα να δημιουργήσει ενοποιά στοιχεία μέσω μουσικών μοτίβων που επανεμφανίζονται. Η μουσική δομή στο σύνολό της είναι οργανωμένη γύρω από μια δραματική σειρά δραματικών "φάσεων" (το ψέμα, το δηλητήριο, κλπ.)"

Κείμενο: Hervé Lacombe

Η εκδήλωση αποτελεί μέρος του Διεθνούς Φεστιβάλ Κύπρια 2009.