1960: Το χαμένο παιχνίδι των μορφών

Το πνεύμα της πόλης
Αστικοποίηση, ανεξαρτησία, οικονομική, πνευματική και τουριστική ανάπτυξη, είναι μερικά από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την Κυπριακή πραγματικότητα στις αρχές του 1960. Δεσπόζει η άφιξη μιας ολόκληρης γενιάς νέων αρχιτεκτόνων που διψούν για δημιουργία και θα ελπίζουν να αφήσουν ανεξίτηλο το στίγμα τους στο Κυπριακό τοπίο. Οι περισσότεροι θα δημιουργήσουν γραφεία στη Λευκωσία, την πρωτεύουσα του νέου κράτους η οποία αναζητά τους εκφραστές της νέας εποχής. Τα έργα που θα πραγματοποιηθούν την εποχή εκείνη, σήμερα αποτελούν την ‘μοντέρνα’ παράδοση της Κυπριακής αρχιτεκτονικής.

Η αρχιτεκτονική παραγωγή της εποχής που αφορά κτίρια όλων των τυπολογιών (κατοικίες, κτίρια γραφείων, χώρους αναψυχής κ.α.), παρόλο που διατηρεί αρκετά αποθέματα νεότητας ακόμα, παραμένει σε μεγάλο βαθμό άγνωστη και χαμένη μέσα στη σκιά του σύγχρονου αστικού τοπίου. Χάνοντας την αρχική τους λειτουργική αποστολή έχουν παρακμάσει σε μια γεωμετρική δομή η οποία αναζητά νέο νόημα.

Αναζητώντας το καινούργιο νόημα
Ξεκινώντας με μια προσέγγιση καταγραφής και τεκμηρίωσης κτιρίων εστιάζοντας στην Κυπριακή αρχιτεκτονική πριν το 1974 στη Λευκωσία (στην πόλη την οποία μεγάλωσα), ο σκοπός μου είναι να εμπλακώ σ’ένα διάλογο με την οπτική γλώσσα η οποία αλλάζει συνεχώς, διερευνώντας την παλιά οπτική για να αναπτύξω την καινούργια.

Διαλέγοντας να φωτογραφίσω κτίρια από χαμηλά είχα την δυνατότητα να απομονώσω το κάθε κτίριο από το περιβάλλον του όπως πεζοδρόμια, ανθρώπους, τον ορίζοντα, και να εστιάσω σε συγκεκριμένες λεπτομέρειες φέρνοντας στην επιφάνεια ένα χαμένο παιχνίδι μεταξύ μορφής και χώρου. Εκεί όπου το κάθε κτίριο στεκόταν στατικό στο χρόνο, ψηλά πάνω από το έδαφος εμφανιζόταν μια νέα δυναμική γεωμετρική μορφή.

Δίνοντας έμφαση στην αλληλοεπίδραση μεταξύ διάφορων γεωμετρικών στοιχείων όπως πολύπλοκα σχήματα, υφή των τελειωμάτων καθώς και η διαβάθμιση του φωτός, οδηγήθηκα στο να βρω εναλλακτικούς τρόπους να αποκαλύψω χαμένες σχέσεις μεταξύ χωρικών μορφών και δομικών στοιχείων.

«Η δομή σχηματίζει φώς. Δύο κολώνες σχηματίζουν ένα πλαίσιο μέσα από το οποίο περνάει το φώς. Είναι φώς και σκιά, φώς και σκιά, φώς και σκιά, φώς και σκιά»

Ο Λούις Κάν (1901-1974) ένας από τους πιο σημαντικούς αρχιτέκτονες στα μέσα του εικοστού αιώνα πίστευε ότι η σπουδαία αρχιτεκτονική διαμορφώνεται από τη συνεχή αλληλοεπίδραση της δομής και του φωτός.
Το κτίριο δε σταματάει ποτέ εκεί που τελειώνουν οι γραμμές...είναι ένας χώρος που αναπνέει συνεχώς...ένα κτίριο ζωντανής ύλης... που δημιουργεί μια νέα οπτική.

Τα όρια του κτιρίου αρχίζουν να αποκτούν χαραχτήρα. Οι πολύπλοκες αυτές δομές δημιουργούσαν μια νέα οπτική γλώσσα, η οποία άλλαζε δραματικά καθώς άλλαζα οπτικές γωνίες.

Στο κοινό δίνεται η ελευθερία να βιώσει ένα νέο ταξίδι ή να συνεχίσει ένα παλιό μέσα από κάθε εικόνα. Εφαρμόζοντας ο καθένας το δικό του οπτικό υπόβαθρο μέσα από το δεδομένο χώρο μπορεί να αλλάξει την αντίληψη των χωρικών ορίων και ίσως ταυτόχρονα να αφυπνίσει μια αίσθηση πολιτιστικής αυτοεκτίμησης. Ότι έχει καταγραφεί αφορά οπτικές γωνίες και φώς. Το τελικό αποτέλεσμα είναι η ‘ανείπωτη’ σκέψη του θεατή.

Τα εγκαίνια θα γίνουν στις 29 Σεπτεμβρίου στις 20:00.

Ώρες Λειτουργίας
10:00-13:00 & 17:00-20:00