Το ανθολόγιο της Εύας - Μιχάλης Παπαδόπουλος

Την Παρασκευή στις 6 Νοεμβρίου 2015 στις 7.30 μ.μ. ανοίγει η έκθεση ζωγραφικής του Μιχάλη Παπαδόπουλου με τίτλο «Το ανθολόγιο της Εύας».

Σχολιάζοντας το έργο του ο καλλιτέχνης αναφέρει:

«Το ανθολόγιο της Εύας» είναι ο τίτλος που διάλεξα να δώσω στην τελευταία μου δουλειά. Πρόκειται για μια σειρά από πίνακες που είναι εμπνευσμένοι από ερωτικά ποιήματα που επέλεξε για μένα η Εύα. Όλα τα ποιήματα είναι γραμμένα από ερωτευμένους άντρες. Αυτό όμως που τα κάνει πραγματικά ξεχωριστά, είναι ότι αυτή τα αγάπησε. Είναι αυτά τα ποιήματα που πίστεψε ότι την περιέγραφαν με τον πιο πιστό τρόπο ή τουλάχιστον με τον τρόπο που θα ήθελε να τη δουν.

Αποφάσισα να στηρίξω την δουλειά μου στα ποιήματά της γιατί μόνο έτσι θα μπορούσα να βρεθώ στον κόσμο της, να νιώσω αυτό που τη συγκινεί, να καταλάβω αυτό που αγαπάει, αυτό που την εμπνέει. Να την αναγκάσω να ανθίσει και να αποπλανηθεί.
Η Κάρεν Μπλίξεν λέει μέσα από τον Herr Kazote: «Τι άλλο είναι η αποπλάνηση, αν όχι η ικανότητα να υποχρεώσεις με άπειρες δυσκολίες, με υπομονή και επιμονή, το αντικείμενο που σε απασχολεί να φανερώσει με τη θέληση του το ίδιο του το είναι, τη βαθύτερη ουσία του;»

Η αποπλάνηση όμως δεν είναι μόνο ένα κυνήγι μεταξύ θηράματος και θηρευτή. Είναι το αποτέλεσμα της ολοκληρωτικής αφοσίωσης του κυνηγού, ένα περίτεχνο αριστούργημα διακοσμημένο με την ίδια την ψυχή του αποπλανητή, είναι ένα παιγνίδι που συνήθως οδηγεί στην αποπλάνηση και του ιδίου, και στην αιώνια αφοσίωσή του στο αντικείμενο της λατρείας του.
Για έναν καλλιτέχνη, αυτό το παιγνίδι γίνεται η ευκαιρία να παντρέψει την εύθραυστη ευαισθησία της με τη δική του βία. Τη σοφία της με το δικό του βάρβαρο μάτι, και τα γεμάτα βλέμματά της, με τις πινελιές του.

Η διαδικασία δεν ήταν εύκολη, πολλές φορές η Εύα αρνιόταν πεισματικά να μου διαβάσει ολόκληρο το ποίημα, διάλεγε στίχους, κομμάτια διάσπαρτα. Επέλεγε μονάχα τα αποσπάσματα που της άρεσαν, που τη βόλευαν. «Αυτά με εκφράζουν», έλεγε. Πέρασαν μήνες μέχρι να καταλάβω αυτή την ανάγκη της, την ανάγκη να μπλέκει μόνη τον ιστό της, δημιουργώντας ένα δικό της κόσμο. Αποφάσισα να αντιμετωπίσω αυτή τη συμπεριφορά σαν ένα κομμάτι της όλης διαδικασίας. Σταμάτησα να απαιτώ από αυτήν να δεχτεί αυτούσια τα ποιήματα και την άφησα να τα μαγειρέψει όπως αυτή ήθελε. Άλλωστε στόχος μου δεν ήταν να την αλλάξω, ούτε να τη φέρω στο «σωστό» δρόμο, αλλά να την κατανοήσω, να επικοινωνήσω μαζί της και να καταφέρω να γεννήσω αυτό το παιδί μας.

Ομολογώ πως ένιωσα άβολα όταν άφησα το τιμόνι. Βλέπετε εκπαιδεύτηκα να είμαι ο οδηγός, ο Πυγμαλίων, ο άντρας, δε μου ήταν εύκολο να προδώσω αυτόν τον ρόλο.
Πολλές φορές ένιωσα ότι με οδηγούσε σε αδιέξοδα, θύμωνα μαζί της. Δεν καταλάβαινα τις εμμονές της, και όταν τις καταλάβαινα, θύμωνα ακόμα πιο πολύ. Δεν μπορούσα να δεχτώ τις επιλογές της, τους δρόμους που διάλεγε, πίστευα πως δεν ταίριαζαν με την ευφυΐα της, με τα πραγματικά της θέλω. Αισθανόμουν τυφλός όταν δεν έβλεπα τα χρώματα που μου περιέγραφε, όταν δεν έβλεπα τους « μαγεμένους πύργους» τις «νεράιδες» και το «βασιλόπουλο», το «λευκό άτι».

Πέρασαν μήνες μέχρι να καταλάβω ότι οι γυναίκες είναι πολύ πλούσια πλάσματα, πολύπλοκα. Εμείς οι άντρες είμαστε λιτά φτιαγμένοι, οι ανάγκες μας είναι οι ανάγκες ενός λαγωνικού… το κυνήγι, ένα χάδι στο κεφάλι ότι κάναμε καλά τη δουλειά μας, και ένα κόκκαλο σαν ανταμοιβή για τον λαγό που μαζέψαμε.

Από την άλλη, οι γυναίκες είναι διαφορετικές, βλέπουν άλλα χρώματα, άγνωστα στο αντρικό μάτι, νιώθουν αισθήματα που εμείς δεν νιώσαμε, μυρίζουν αρώματα που εμείς δε θα μπορούσαμε ποτέ να αντιληφτούμε. Είναι περίτεχνες σαν κέντημα. Και υπάρχουν κεντήματα που είναι τόσο περίπλοκα φτιαγμένα, τόσο επιδέξια δεμένα, που κάνουν τους τάπητες του Βατικανού να μοιάζουν με παιδικά ορνιθοσκαλίσματα.
Πηγές μου, τα λόγια των Roberto Juarroz , René Char, Paul Celan, Octavio Paz, Pablo Neruda , Ανδρέα Εμπειρίκου , Οδυσσέα Ελύτη , Cesare Pavese,Ronald David Laing , Langston Hughes, Γιάννη Ρίτσου, Τάσου Λειβαδίτη, Paul Éluard, Henry Scott Holland, Vladimir Mayakovsky, Ντίνου Χριστιανόπουλου,Tom Stoppard, Κωνσταντίνου Καβάφη.

Τα υλικά μου, ακρυλικά, λάδια, μολύβια σε καμβά, χαρτί και ξύλο.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω τις κυρίες, Έλενα Κωνσταντίνου, Χριστίνα Κλεάνθους, Ελένη Ταλιαδώρου, Έλενα Χριστοφόρου, Νίκη Μαλά, Κική Μαυρίδου, Όλγα Λώλα, Ευγενία Σταθακοπούλου, Χριστίνα Ζαχαρία, Νάγια Αντωνίου, Εύα Μαρίνα Κουβοπούλου, Ράνια Ιακώβου και Λέλια Παντελόγλου, για όσα πρόθυμα πρόσφεραν. Ιδιαίτερες ευχαριστίες στη Μαρία, που στάθηκε οδηγός και καθοδηγητής μου σε αυτό το ταξίδι.

Ώρες Λειτουργίας
Δευτέρα – Παρασκευή: 10.30 - 12.45 & 17.30 - 20.00
Σάββατο: 10.30 - 12.45