Ceramic Matters

Η έκθεση Ceramic Matters μας καλεί να κοιτάξουμε προσεκτικά το προϊόν κεραμικής. Να το κοιτάξουμε επισταμένα, να το αγγίξουμε με θέρμη, να το συλλογιστούμε με προσήλωση. Για να το κατορθώσουμε, ας ανατρέξουμε στους εμπνευσμένους του αιώνα που πέρασε. Όχι αυτούς που «χάδεψαν» τον άργιλο ( Gaugin, Miro, Picasso ). Αλλά αυτούς που, απαλλαγμένοι προσταγών και αξιώσεων του παρελθόντος, αναζήτησαν στην τέχνη της κεραμικής μιαν ενδοσκοπική συνθήκη. Ανάμεσα τους ο Lucio Fontana, ο Peter Voulkos, ο Robert Arneson.
Η έκθεση Ceramic Matters ζητά να βρούμε τη χαμένη θέση της Κεραμικής του τόπου μας. Να ξαναγίνει μνήμη η κεραμική, εύπλαστη μνήμη, μνήμη πυρρόχρωμη. Μια μνήμη έτσι όπως ο Σεφέρης την σημείωσε κάπου Στα περίχωρα της Κερύνειας: σαν « ζύμη που τη στεγνώνει ο ήλιος » και γίνεται μετά σκληρή.

Πότε ένα κεραμικό είναι έργο τέχνης; Πρόκειται για ένα ερώτημα που παραμένει ακόμη και στις μέρες μας ανοιχτό. Η παρούσα έκθεση μέσα από την περισυλλογή ετερόκλητων υφολογικά κεραμικών επιχειρεί να δώσει απαντήσεις. Από τους αρχαίους ακόμη χρόνους το προϊόν κεραμικής παρέμενε αναμφίβολα δέσμιο της χρηστικότητας, μιας πρώτης συνθήκης δηλαδή που το απομάκρυνε από την αισθητική λειτουργία. Και όταν ακόμη κατάφερνε να απαγκιστρωθεί από τη χρηστική ανάγκη, ενέδιδε συχνά στην πλάνη μιας ανίσχυρης και μάταιης διακοσμητικότητας. Σ' αυτές τις σκέψεις οφείλουμε να προσθέσουμε ερωτήματα που αφορούν την τεχνική ως διαδικασία, όπως και κατά πόσο οι τεχνικές που διήλθε η κεραμική αποδείχτηκαν ικανές να επιφέρουν το πολυπόθητο και αδιαπραγμάτευτο για κάθε δημιούργημα, πυρηνικό στοιχείο του έργου τέχνης. Ας αναρωτηθούμε ακόμη μήπως ο πηλός στις μέρες μας δεν απαντά ολότελα και ουσιαστικά σε θέσεις και προϋποθέσεις για φανέρωμα του έργου και πως τα δείγματα κεραμικής παραμένουν ανεπαρκή και δόλια , ανίσχυρα απέναντι στο λόγο -μουγκά- σαν να πληρώνουν αδιάλειπτα το "τίμημα της ιερής γαίας", παρόμοια με ένσαρκα όντα, μα άλαλα συνάμα.

O Martin Heidegger στην Προέλευση του έργου τέχνης, ισχυριζόταν πως « το έργο τέχνης επιτρέπει στη γη να είναι γη ». Επιτρέπει με άλλα λόγια στη γη να γεύεται και να προβάλει ιδιότητες που ο στρωματικός της χαρακτήρας εγγυάται: να αποτελεί πρωτίστως χώρο περίληψης, χώρο φιλοξενίας στη βάση πάντα του πρωτογενούς γειωτικού της δεδομένου. Σύμφωνα με τον ίδιο, το έργο τέχνης δείχνει « τη γη ως έχει ». Γίνεται λόγος για δεικτική δεινότητα του έργου τέχνης που συνεπάγεται εικονική πιστότητα, αλλά προπάντων την προάσπιση της θεμελιακής αξίας του αυτούσιου. Η διατύπωση του Heidegger εύλογα θα εγγυόταν στο κεράμιον μια θέση στην περιοχή των έργων τέχνης. Και όμως, συχνά η φόρμα που στα χέρια του δημιουργού γεννιέται - παρότι γήινη – δεν απαντά στην προσδοκία του φιλοσόφου. Και όταν ακόμα τα περίφημα γυαλώματα προσδίδουν στο κεραμικό μιαν όψη αλλόκοτη μα θελκτική, μοιάζουν ρηχά ως και ανήμπορα να του χαρίσουν μιαν περασιά συλλογισμού.

Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Ελύσια Αθάνατου, Γιώργος Γεωργιάδης,, Σωτηρούλα Γεωργιάδου, Βαρβάρα Γεωργίου, Louis Castan, Βάσος Δημητρίου, Φώτος Δημητρίου, Κούλα Κάλβαρη, Αυγουστίνος Κοντός, Χριστίνα Κωνσταντίνου–Giusti, Σταύρος Πέτσας, Μαρίνα Πιερίδου, Σταύρος Σταύρου, Joumana Sayegh και Ευθύμιος Συμεού.

Επιμέλεια έκθεσης
Σάββας Χριστοδουλίδης, εικαστικός