Χρήστος Μποκόρος - Οδός Ελευθερίας

Με την παρουσίαση της σειράς ζωγραφικών έργων που φέρουν τον τίτλο «ΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» ο Μποκόρος επιχειρεί µια απευθείας συνοµιλία µε χώρους, κτίρια και δρόµους που γειτνιάζουν ή καταλήγουν στην πράσινη γραµµή της Λευκωσίας. Πολλά από αυτά τα κτίρια έχουν υποστεί βλάβη και φθορά. Θα έλεγε κανείς ότι αποτελούν µε τη σειρά τους µια δεύτερη ρωγµή κοντά σε εκείνη της πράσινης γραµµής που διαχωρίζει την πολιτεία. Ανάµεσα σε αυτά τα χαρακώµατα, λοιπόν, ο ζωγράφος εγκαθιστά, φυτεύει τη δική του «ΟΔΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» µε την ελπίδα πως θα χαρίσει νέους καρπούς και χαρµόσυνες δονήσεις στο κέντο της πόλης – «συνωµοτώντας» αθόρυβα και ταπεινά µε όλες τις εγχώριες αναζωογονητικές δυνάµεις.

Οι φλόγες του Μποκόρου, µικροί, γνήσιοι φορείς της ρωµιοσύνης, των καηµών και των αναζητήσεών της ζεσταίνουν µε τον τρόπο τους ένα ζωτικό κοµµάτι της Πόλης Εντός των Τειχών. Συνοµιλώντας ο ζωγράφος άµεσα µε χώρους και σηµεία που παραµένουν κοιτίδες του ελληνισµού αναζωπυρώνει κέντρα ενδιαφέροντος στην καρδιά της πρωτεύουσας. Όσο ο Μποκόρος σπέρνει τα ατίθασα ζωγραφικά του «σήµατα» σε «παραµεθόρια» σηµεία, στις χαραγµατιές της παλιάς Λευκωσίας, τόσο µας υπενθυµίζει ότι τα ακριτικά µέρη του τόπου µας, τα ίδια τα άκρα της πολιτεία µας, όταν φωτίζονται επαρκώς, αναδεικνύονται απαστράπτοντα και ζωντανά. Τάσος Α. Γκέκας

Σημείωση ζωγράφου:

«Χρησιμοποιώ επιφάνειες φθαρμένες από προηγούμενες βιοτικές χρήσεις, για να ενσαρκωθεί στο έργο, εκτός από το θέμα και την όποια αναπαραστατική δεξιότητα, η συνεχής υπόμνηση του συλλογικού τόπου και χρόνου από τον οποίο κατάγεται ο συλλογισμός μου και στον οποίο θα ήθελα να απευθύνεται το τελικό αποτέλεσμα της χειροτεχνίας μου. Eπιλέγω τα θέματά μου με κριτήριο την αναγνώρισή τους, τόσο ως εντόπια σήματα όσο και ως οικουμενικά σύμβολα επικοινωνίας των ανθρώπων με την άφατη οικειότητα του μυστήριου που περιβάλει τα υλικά αντικείμενα γύρω μας. Η διαδικασία της προετοιμασίας και της ζωγραφικής με οδηγεί, κάποιες στιγμές προσήλωσης και πειθαρχείας, σε απρόοπτα ξέφωτα αυτογνωσίας και συμφιλίωσης με την κοινή μας συνθήκη, τον τετελεσμένο κόσμο. Εκεί μου αποκαλύπτεται η επιφάνεια της ομορφιάς, εκεί συντελείται και η υπέρβασή στην αιωνιότητα και την αλήθεια. Aυτά τα ξέφωτα προσδοκώ και γι’ αυτά εργάζομαι. Λόγια λέω πάλι, κι η ζωγραφική απομακρύνεται. Σαν να είναι πάντα κάπου αλλού η ύλη και το πνεύμα που ενσαρκώνει. Μακρυά από τις εικόνες της και τις περιγραφές της. Κρατάει μιαν απόσταση, όσο κοντά της κι αν βρισκόμαστε. Στην αύρα αυτής της απόστασης σώζεται το μυστικό της, σώζεται και κάτι από εμάς μαζί του».