Στοιχειώδη Τεχνάσματα - Σάββας Χριστοδουλίδης

Η Omikron Gallery φιλοξενεί για πρώτη φορά ατομική έκθεση του Σάββα Χριστοδουλίδη, με τίτλο Στοιχειώδη Τεχνάσματα.

Μικρά χρηστικά και διακοσμητικά αντικείμενα και πολλά άλλα μεγαλύτερης κλίμακας όπως έπιπλα και κιβώτια δοκιμάζουν, με την εμπλοκή τους στο έργο τέχνης, την κατάργηση του πρωτογενούς ιδιώματος τους. Αποτελώντας πλέον συνιστώσες του έργου, τα ίδια τα αντικείμενα ορίζουν και συνάμα οριοθετούν μια νέα εννοιολογική πλατφόρμα προσκείμενη στην ιδέα της περισυλλογής (récupération) και σε μια διάθεση φορμαλιστικής αναπροσαρμογής τους (réadaptation formelle).

Ο Ντενί Ντιντερό στα Αισθητικά αναφέρεται στην τέχνη περισυλλογής ορίζοντας την ως «αρετή της σύναξης δυνάμεων και υλικών». Ο ίδιος αντιλαμβάνεται την αντινομία που γεννάται με το πάντρεμα ετερόκλιτων αντικειμένων ως πτύχωση του κόσμου του υπαρκτού και κατά επέκταση ως έκφραση μιας ελευθεριότητας και πίστης προς αυτά τα ίδια τα αντικείμενα. «Φωτίστε τα αντικείμενα σας σύμφωνα με το δικό σας ήλιο, που δεν είναι ο ήλιος της φύσης» γράφει χαρακτηριστικά ο Ντιντερό στις Σκόρπιες Σκέψεις του . Μέσα από μια ισχυρή προτροπή ο γάλλος λογοτέχνης διατυπώνει την αντίληψη που θέλει το οικείο να μην είναι άλλο από την ενδόμυχη φώτιση του καθενός μας πάνω στα πράγματα. Φώτιση δεν είναι άλλο από ένα καθαρά ενδογενές εννοιολογικό πλαισίωμα των πραγμάτων.

Τα έργα της έκθεσης πραγματεύονται τη δυνατότητα στοιχειοθέτησης μιας άλλης εκφοράς του οικείου που να ορίζεται έξω από χρηστικές παραμέτρους και έξω από τα αισθητά όρια του οίκου, αυτού που ονομάζουμε foyer. Οικείο δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το διάφανο και λυτρωτικό άπλωμα της αντίληψης στην πλατειά περιοχή της ποιητικής της καθημερινότητας. Πρόκειται στην ουσία - αναφέρομαι πάντα στα έργα - για μια διαδικασία επανεξέτασης και επανερμηνείας του περιβάλλοντα χώρου και των συστατικών του. Η Μέλπω Αξιώτη σε στίχους γραμμένους γύρω στο 1940, υπαινίσσεται την ιδέα μιας ποιητικής της καθημερινότητας ορίζοντας την ως κέφι. Αντιλαμβάνεται δηλαδή την αβίαστη και μακροχρόνια κατακράτηση πραγμάτων σε οικείο χώρο ως ευφραντική αίσθηση. Γράφει: «Με τόση ποσοχή διατηρήσαμε μέσα στο σπίτι μας τιποτένια αντικείμενα που θα χρειάζονταν μια φορά μόνο σε όλη τη ζωή, κι’αυτό ήτανε και μας το κέφι μας». Τα έργα της έκθεσης πραγματεύονται την κατάργηση μιας τάξης πραγμάτων που στην ουσία – αν πιάσουμε το νόημα των στίχων - είναι ηθική. Παίρνοντας θέση στο έργο, τα επιλεγμένα αντικείμενα εδρεύουν πλέον σε καθεστώς ανοικτής ομηρίας. Υπόκεινται σε μια ιδεολογική εκφορά και μια φορμαλιστική ανασύνταξη. Παρατίθενται ή καλύτερα αναπροσαρμόζονται στο έδαφος καταλαμβάνοντας θέσεις διαπλοκής [το ένα μέσα στο άλλο] ή υπερτοποθέτησης [το ένα πάνω στο άλλο].

Κάθε έργο αποτελεί ένα στοιχειώδες τέχνασμα ανάκλησης της μνήμης. Ορίζω ως τέχνασμα κάθε ανορθόδοξη επινόηση ή προσδοκία ικανή να επιφέρει μνημονικές συμπτύξεις. Τα έργα Κακτόκηπος, Φοινικόκηπος, Μνημείο για Ξυλοκόπο, Γεύμα για Δύο και Τελευταίος Επισκέπτης ανήκουν στην κατηγορία των μνημονικών συμπτύξεων.

Σάββας Χριστοδουλίδης
Λευκωσία, Οκτώβριος 2010

Εγκαίνια: Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010 στις 8μ.μ. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2010.

Ώρες Λειτουργίας
Δευτέρα-Παρασκευή: 10.00-13.00 και 16.00-20.00
Σάββατο: 10.00-14.00

Για συμπληρωματικές πληροφορίες:
Μαρία Στάθη (22678240)