Η Μέθοδος Γκρόνχολμ

Ένα έξυπνο σύγχρονο έργο, εσκεμμένα αδυσώπητο, που προσεγγίζει με χιούμορ το ανταγωνιστικό περιβάλλον των πολυεθνικών εταιρειών και της σκληρής διαδικασίας συνεντεύξεων στην οποία υποβάλλονται τα υποψήφια στελέχη. Στο έργο του Καταλανού συγγραφέα, τέσσερις υποψήφιοι για πρόσληψη συναντιούνται στην αίθουσα συνεδριάσεων μιας πολυεθνικής εταιρείας. Μόνο που δεν θα περάσουν από απλή συνέντευξη… αλλά από τη «Μέθοδο Γκρόνχολμ».

Πρώτη παραγωγή του νέου θεάτρου ΘΟΚ, το πολυβραβευμένο έργο του Καταλανού συγγραφέα Jordi Galceran, Η Μέθοδος Γκρόνχολμ σε σκηνοθεσία του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν Διαγόρα Χρονόπουλου. Ο Διαγόρας Χρονόπουλος επιστρέφει στον ΘΟΚ (Μήδεια [1984], Ειρήνη [1998]) για να επαναλάβει την επιτυχία της παραγωγής του Θεάτρου Τέχνης, όπου το έργο παρουσιάζεται για πέμπτο συνεχόμενο χρόνο. Η πρώτη παραγωγή της Νέας Σκηνής στο Θέατρο ΘΟΚ θα δώσει πρεμιέρα στις 12 Οκτωβρίου 2012 στις 8.00μ.μ.

Για το έργο, ο σκηνοθέτης γράφει:

Πρόκειται για ένα έργο που παρουσιάζει παραστατικά τον απάνθρωπο τρόπο, τον οποίο χρησιμοποιούν, όχι μόνο οι πολυεθνικές εταιρείες, αλλά αναγωγικά η κοινωνία ολόκληρη, εκμεταλλευόμενη την ανάγκη του ανθρώπου να βρει μια οποιαδήποτε «εργασία». Το πόσο σκληρός μπορεί να γίνει ο άνθρωπος για τον συνάνθρωπό του φαίνεται καθαρά από το σύστημα και την οργάνωση των πολυεθνικών. Υπό τις συνθήκες αυτές, ο ευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης οδηγεί στην κλωνοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού.

Για το έργο του ο συγγραφέας γράφει:

Η μέθοδος Γκρόνχολμ αποπειράται να μιλήσει για τη σκληρότητα στις εργασιακές σχέσεις. Και θέλησα να το κάνω αυτό με αφορμή μία από τις πλέον απάνθρωπες διαδικασίες που υφίστανται στον εργασιακό κόσμο: την επιλογή προσωπικού.

Η υπόθεση είναι απλή. Οι τελευταίοι τέσσερις υποψήφιοι για μία θέση ανώτατου στελέχους σε μια σημαντική πολυεθνική εταιρεία συναντώνται και υποβάλλονται στις τελευταίες δοκιμασίες της διαδικασίας επιλογής. Δοκιμασίες οι οποίες, ακροβατώντας στο παράλογο, δε φαίνεται να έχουν καμία σχέση με αυτή καθεαυτή τη θέση εργασίας.

Η ιδέα του παιχνιδιού ως αναγωγή στις ανθρώπινες σχέσεις, παιχνίδι το οποίο πάντα υπάρχει στα έργα μου, μετατρέπεται στο συγκεκριμένο έργο στον απόλυτο σύνδεσμο. Επισήμως, το έργο διαδραματίζεται σε όλα τα πιθανά επίπεδα: οι πρωταγωνιστές παίζουν μεταξύ τους και το κοινό προσκαλείται να συμμετάσχει μαζί τους προσπαθώντας να ανακαλύψει ποιο είναι το ψέμα και ποια η αλήθεια, εάν αυτό είναι δυνατόν.

Όλες οι δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονται οι υποψήφιοι, όσο απίστευτο κι εάν φαίνεται, είναι εμπνευσμένες από πραγματικές τεχνικές επιλογής προσωπικού, καταγεγραμμένες σε σοβαρά έργα που έχουν εκπονήσει ειδικοί επί του θέματος. Το μόνο πράγμα που κάνει το έργο είναι να φτάσει τις δοκιμασίες στα άκρα, χωρίς να κρύψει το κωμικό στοιχείο που υποκρύπτεται σ’ αυτές.

Η ιδέα για το έργο αυτό γεννήθηκε από μια πραγματική, ανέκδοτη ιστορία. Σε ένα δοχείο απορριμμάτων στη Βαρκελώνη βρέθηκε μια σειρά εγγράφων στα οποία ένας υπάλληλος του τμήματος προσωπικού από μια αλυσίδα σουπερμάρκετ είχε σημειώσει τις εντυπώσεις του για τους πιθανούς υποψηφίους για τη θέση του ταμία. Τα σχόλια έβριθαν φράσεων σεξιστικών, ξενοφοβικών και βάρβαρων, του τύπου «χοντρή», «βλαμμένη, ούτε χειραψία δεν ξέρει να κάνει…», «τσιριχτή φωνή, μοιάζει ηλίθιος…» κλπ. Εκείνος ο υπάλληλος, οχυρωμένος πίσω από την «ιερά» αποστολή που του είχε ανατεθεί, θεωρούσε ότι είχε το δικαίωμα να ξεφουρνίζει και να γράφει αυτές τις ανοησίες για άτομα τα οποία δε γνώριζε καθόλου. Το γεγονός ότι είχε τη δύναμη να τους δώσει ή να τους αρνηθεί μια θέση εργασίας τον νομιμοποιούσε να είναι σκληρός, αδυσώπητος. Φανταζόμουν αυτές τις άμοιρες κοπέλες που προσπαθούσαν να δώσουν μια καλή εικόνα για το άτομό τους, μια εικόνα “επαγγελματικώς ορθή”, προσπαθώντας να κάνουν αυτό που εκείνες πίστευαν ότι ήταν το προσδοκώμενο, έτοιμες ακόμη και να υποστούν κάποιες ταπεινώσεις προκειμένου να προσληφθούν σ’ αυτήν τη δουλειά που την είχαν ανάγκη.

Αυτό είναι που κάνουν, σε ακραίο βαθμό όμως, οι πρωταγωνιστές της Μεθόδου Γκρόνχολμ, γιατί δεν έχει σημασία ούτε ποιοι είμαστε ούτε πώς είμαστε, αλλά ποιοι φαινόμαστε ότι είμαστε. Η πραγματική μας ταυτότητα δεν ενδιαφέρει κανέναν, ούτε καν εμάς τους ίδιους. Για αυτές τις μικρές, παράπλευρες επιπτώσεις από τον καπιταλισμό μιλά αυτή η κωμωδία.

Η ταυτότητα της παράστασης:

Μετάφραση: Μαρία Τσατσαρώνη, Γιώργος Καραμίχος
Σκηνοθεσία: Διαγόρας Χρονόπουλος
Σκηνικά-Κοστούμια: Άντης Παρτζίλης
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Σχεδιασμός Φωτισμών: Σταύρος Τάρταρης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Βασιλική Διαλυνά

Ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης)
Ανδρέας Φυλακτού (Φερνάντο), Ανδρέας Τσουρής (Ενρίκε), Χριστίνα Χριστόφια (Μερσέδες), Ανδρέας Τσέλεπος (Κάρλος)