Χαρωπά τα δυο μου χέρια

Ένα συνταρακτικό κείμενο που αφορά όλους, απευθύνεται σε όλους που έρχονται σε άμεση επαφή με παιδιά, μαθητές, εφήβους. Μια παράσταση που σκηνοθετεί με μαεστρία η καταξιωμένη σκηνοθέτις Αλεξία Παπαλαζάρου και που πρέπει να δει κάθε νέος γονιός, κάθε παιδαγωγός και φυσικά οι νέοι άνθρωποι και αυριανοί γονείς.

Πρόκειται για το πιο πρόσφατο έργο ενός αξιόλογου και πολλά υποσχόμενου Κύπριου συγγραφέως. Το κείμενο σφύζει από μια λεπτή ευαισθησία που περίτεχνα διαταράσσει τις ισορροπίες τρόμου στις σχέσεις των ηρώων και αγγίζει ευθέως τις πιο ευαίσθητες χορδές των θεατών αποφεύγοντας έντεχνα όμως την παγίδα του μελό. Προκαλεί αυθόρμητα το αίσθημα του θυμού και γεννά απανωτούς προβληματισμούς ως προς τους τρόπους αντιμετώπισης της παιδεραστίας και της παιδοφιλίας και τους πιθανούς τρόπους προστασίας των παιδιών που έχουν πέσει θύματα μέσα στο ίδιο τους το οικογενειακό περιβάλλον. Θίγει παράλληλα το θέμα της ακαταλληλότητας ή και ανικανότητας ορισμένων ανθρώπων να εξελιχθούν σε σωστούς γονείς όταν οι ίδιοι ως άτομα βρίσκονται σε μετωπική σύγκρουση με διαταραχές της προσωπικότητάς τους.

Η παράσταση θέτει καυτά ερωτήματα που αιφνιδιάζουν τον θεατή χωρίς ποτέ να καταφεύγει σε διδακτισμούς και ηθικολογίες.Παιδεραστία και παιδοφιλία απέκτησαν διαστάσεις μάστιγας επί των ημερών μας ακόμα και στην χώρα μας και η ομάδα των συντελεστών δουλεύει με ακρίβεια και σοβαρότητα στην προσέγγιση ενός τόσο λεπτού και τρομακτικά επίκαιρου θέματος.

Τα σκηνικά και κοστούμια είναι της Σόσε Εσκιτζιάν, ο φωτιστικός σχεδιασμός του Βασίλη Πετεινάρη, φωτογραφία του Παντελή Χατζημηνά.

Ο Αντρέας Τηλεμάχου κουβαλάει επί σκηνής ένα πολύ μεγάλο βάρος, αυτό του κακοποιημένου από τον πατέρα του Τομ και μας μεταφέρει το τρέμουλο μιας παιδικής ψυχούλας που απεγνωσμένα ψάχνει την φωνή της για να τραγουδήσει το γνωστό παιδικό τραγουδάκι..πλάι του η Γιάννα Λευκάτη που υποδύεται την αυταρχική μητέρα του, ο Νικόλας Πέτρου στον ρόλο του ψυχιάτρου του νεαρού άντρα πια και ο Μαρίνος Ξενοφώντος ως πα-τέρας.
Μια παράσταση με σύγχρονη σκηνοθετική προσέγγιση που αναδεικνύει "στις κανονικές του διαστάσεις" ένα θέμα που στις μέρες μας φιγουράρει μεν πολύ τακτικά στα δελτία ειδήσεων, επιλέγουμε να πιστεύουμε δε ότι δεν μας αφορά προσωπικά και ότι συμβαίνει κάπου πολύ μακρυά από τον δικό μας μικρόκοσμο.