Χαρούλα

H Kεντρική Σκηνή της ΕΘΑΛ ανεβάζει τον Νοέμβριο 2012 το κυπριακό έργο του γνωστού σκηνοθέτη Χρίστου Ζάνου Χαρούλα σε σκηνοθεσία/σκηνικό χώρο του Άδωνη Φλωρίδη.

Τα κοστούμια επιμελείται ο Στέφανος Αθηαινίτης, την μουσική σύνθεση ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος και τους φωτισμούς ο Βασίλης Πετεινάρης.

Τον ομώνυμο ρόλο υποδύεται η νεαρή ηθοποιός Στέφανη Νέρου.

Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Ζένιος, Χρύσανθος Χρυσάνθου και οι
Μιχάλης Σοφοκλέους, Γιάννος Αντωνίου, Μελίντα Ιακωβίδου, Ανδρέας Νικολαΐδης.

Πρώτη Παράσταση: 8 Νοεμβρίου, 20:30
Επίσημη Πρεμιέρα: 11 Νοεμβρίου, 20:30

Θα ακολουθήσουν τακτικές παραστάσεις κάθε Τρίτη, Σάββατο και Κυριακή.

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ

Κύπρος, δεκαετία του 1980.

Οι όποιες αναφορές σε άτομα, περιοχές, οδούς, χωριά της Κύπρου, στρατιωτικά φυλάκια, κυβερνητικά ή άλλα κτήρια, είναι εντελώς συμπτωματικές. Τα διαδραματιζόμενα στο έργο είναι επινόηση μιας εφιαλτικής φαντασίας σε αντιπαραβολή με την πραγματικότητα. Τη δική μας πραγματικότητα. Την κυπριακή.

Προσπάθησα να αφηγηθώ την θλιβερή ιστορία μιας εγκλωβισμένης 16χρονης μαθήτριας, της Χαρούλας,, που αφήνει το χωριό και τους δικούς της για να φοιτήσει –μόνη- σε γυμνάσιο της κυπριακής πρωτεύουσας, όπου της προσφέρεται φιλοξενία σε εκκλησιαστικό οικοτροφείο.

Η ερωτική περιπέτεια της έφηβης μαθήτριας μ’ ένα νεαρό έποικο από τα Άδανα, που εγκαταστάθηκε με τους δικούς του στο χωριό της, δίνει την αφορμή να παρακολουθήσουμε στις ελεύθερες περιοχές ένα δράμα με βασικούς πρωταγωνιστές από τη μια την ανυπεράσπιστη «αμαρτωλή» Χαρούλα και από την άλλη τον σύγχρονο –δημιούργημα της μετά το 1974 εποχής – Κύπριο. Αυτό το εκπληκτικό ανθρωπολογικό και κοινωνικό φαινόμενο…Ήρωες με στρεβλωμένα, παραμορφωμένα και αποκρουστικά χαρακτηριστικά. Χωρίς συναισθήματα, χωρίς ψυχή.

Ενώ προχωρούσα, ολοένα και πιο συχνά και με ένταση, εμφανίζονταν στον ύπνο και στο ξύπνιο μου οι φοβερές φιγούρες του ζωγράφου Μαγκρίτ! Αναρωτιόμουν: αυτοί είμαστε;

Όταν έφτασα στο τέλος, ανακάλυψα ότι είχα περιγράψει ψυχρά και χωρίς έλεος τη ψυχογραφία της κοινωνικής μας πραγματικότητας. Τα πρόσωπα γνωστά και οικεία. Κατοικούν στη διπλανή πόρτα, στη γειτονιά μας. Βγάζουν τα σκυλάκια τους περίπατο κάθε απόγευμα. Φορώντας μάσκα με ανυποψίαστο, υποκριτικό χαμόγελο, μας χαιρετούν.

Το έργο αποπειράται να τραβήξει αυτή τη μάσκα και να αποκαλύψει τα αληθινά χαρακτηριστικά του προσώπου. Δεν ξέρω αν τα καταφέρνει. Τουλάχιστον στραπατσάρει τη μάσκα! Και την κάνει να είναι πιο κοντά στην αλήθεια…

Χρίστος Ζάνος