Θεραπαινίδες

Μια πρόταση του Βασίλη Ανδρέου για την Πειραματική Σκηνή του ΘΟΚ.

Κατά τη διάρκεια ενός κυπριακού γάμου σε μια αίθουσα δεξιώσεων, 8 γυναίκες εξομολογούνται και ένας άγγελος, η γνωστή ανδρική πλαστική φιγούρα από το ζευγάρι της γαμήλιας τούρτας, ζωντανεύει και συντροφεύει την καθεμία. Άλλοτε σαν φίλος, αδερφός, εραστής, αφηγητής και άλλοτε σαν πνεύμα.

Οι Θεραπαινίδες θέλουν με χιούμορ και συγκίνηση να θυμίσουν στο θεατή την παιδικότητα, την καταγωγή, την ασθένεια, τον έρωτα και πάνω από όλα να προσφέρουν την ελπίδα.

Σκηνοθεσία: Βασίλης Ανδρέου
Σκηνικά-Κοστούμια: Μελίνα Οικονόμου
Μουσική/Στίχοι/Διδασκαλία τραγουδιών: Γιώργος Βλάμης
Μουσικοί επί σκηνής: Γιώργος Βλάμης, Κώστας Ευαγγελίδης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Σταύρος Τάρταρης, Σταύρος Ευλαμπίου

Ερμηνεύουν:
Ζωή Κυπριανού (Μαρίτσα), Στέλα Φυρογένη (Αγάπη Μελανού), Λέα Μάλενη (Άδα Μελανού), Χριστιάνα Λάρκου (Θεοδώρα Κάτσαρη), Έλενα Ευσταθίου (Σοφία Κάτσαρη), Ελένη Σιδερά (Αθηνά), Άννα Παπαγεωργίου (Ανθούσα), Μάρα Κωνσταντίνου (Νέλλη Ιζέμπεκ), Αλέξανδρος Παρίσης (ο Άγγελος)

Σημείωμα του σκηνοθέτη:
Υπάρχει μια στιγμή, ένα ελάχιστο βλεφάρισμα, κατά το οποίο περνούν από μπροστά μας οι ζωές των άλλων. Σαν έτοιμοι από καιρό μπορούμε να εισχωρήσουμε στο μυαλό τους και τα μυστικά τους, σαν ένα ταξίδι της αγάπης στη χώρα των τραυμάτων. Εδώ, σ’ αυτό το έργο τοπίο, οι θεραπαινίδες είναι οι μητέρες ,οι αδερφές, οι ερωμένες, οι γιαγιάδες, οι φίλες μας, οι εργάτριες της προσφοράς. Είναι η αίσθηση και το χαμόγελο που σου αφήνει η διαπίστωση πως ο τόπος σου είναι νησί. Είναι η μυρωδιά του γιασεμιού στον κόρφο της γιαγιάς. Είναι η μεγάλη των γυναικών φυλή, η υπομονή και η θυσία. Βάφτισα μια ηρωίδα Αγάπη Μελανού και την έριξα στα θηρία και στους αγγέλους αναζητώντας τη θεραπεία. Σ’ αυτό το ταξίδι οδηγός είναι η μακαρισμένη γιαγιά της, η Μαρίτσα και ένας άνδρας, ο φύλακας άγγελός της. Με τη βοήθειά τους αποκτά την ευλογημένη ικανότητα ν’ ακούει και να θωρεί. Θεραπεία τελικά είναι απλά και μόνο ν’ αρχίσεις να παρατηρείς με αγάπη [πόσο έχουμε φοβηθεί αυτή τη λέξη] τον εαυτό σου και τους άλλους διαπιστώνοντας πως «είναι ωραία να είσαι ζωντανός με τα πόδια στο χώμα και το κεφάλι στο φως»