Αναζητώντας τον Ουίλλιαμ

Η κεντρική ιδέα του έργου είναι ένα μπουλούκι θεατρίνων του 1616 που άνηκε παλαιοτέρα στον ίδιο θίασο του Σαίξπηρ πριν εκείνος αποσυρθεί στο Στράτφορντ, και που παίζει τα έργα του σε πόλεις και χώρια της Αγγλίας, κατευθυνόμενο σε συνάντηση του ίδιου του συγγραφέα. Μετά την ανακοίνωση του θανάτου του συγγραφέα Σαίξπηρ οι ηθοποιοί, από την πόλη όπου έπαιζαν, γαντζώνονται από το όνειρο, ταυτίζονται με τους ρόλους μέσα σε μια πραγματικότητα σκληρή σαν την καταιγίδα στο Βασιλιά Λήρ. Έτσι το έργο έχει δυο μέρη: τα ατόφια τμήματα έργων που παίζονται επί σκηνής (είναι κυρίως Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι, Δωδεκάτη Νύχτα, Άμλετ, Μακμπέθ, Ριχάρδος ο Γ΄, Τίμων ο Αθηναίος, Βασιλιάς Λήρ) και η ζωή των θεατρίνων παρμένη πάλι από τα Σαιξπηρικά έργα από σκηνές έρωτα, ταβέρνας, γλεντιού, φιλονικίας κ.λπ. και είναι κυρίως συνθέσεις από τα έργα: 'Όπως σας αρέσει, Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας, Έμπορος της Βενετίας, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Αγάπης Αγώνας Άγονος, Εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ, Ιούλιος Καίσαρας, Δύο Άρχοντες της Βερόνας, Οθέλλος, Βασιλιάς Λήρ, η τρικυμία καθώς και ατάκες από διάφορα άλλα Σαιξπηρικά έργα. Επισυνάπτονται πίνακες που αντιστοιχούν την στοίχιση αυτής της θεατρικής σύνθεσης με τους αντίστοιχους στίχους του Σαίξπηρ προς βοήθεια του αναγνώστη. Σε αυτούς τους πίνακες μας βοήθησε το γεγονός ότι τα Σαιξπηρικά κείμενα, όντας κλασσικά, σε όλες τους τις Αγγλικές εκδόσεις ακλουθούν συγκεκριμένη αρίθμηση των στίχων ιδία με εκείνη με την οποία πρωτοειπώθηκαν το 1623 από τους ηθοποιούς του Σαίξπηρ Τζων Χέμιντζ και Χένρυ Κοντέλ που είναι και πρωταγωνιστές του έργου μας.

«Το Αναζητώντας τον Ουίλλιαμ είναι μια πιατέλα με ότι καλύτερο έδεσμα θα μπορούσε να μας προσφέρει ο Σαίξπηρ… και εμείς απλά πρέπει να τα γευτούμε όλα… αλλά να αφήσουμε και τον ουρανίσκο μας να εκφράσει τη γνώμη του... ήταν πολλά χρόνια στο θέατρο και η Ρίτσου πριν μας προσφέρει αυτό το κείμενο… πότε ηθοποιός, πότε θεατρώνης και πότε σκηνοθέτης όπως συνηθίζεται πλέον να λέγεται. Πολλά κοινά… ώστε να κάνουν κάτι μαζί, οι δυο τους και το κοινό πάντα εκεί… να το δει… να το χειροκροτήσει… οι ηθοποιοί με το ένα πόδι σ’ αυτόν και με το άλλο σ’ αυτήν… πότε εδώ και πότε εκεί… πότε στο 1600 και πότε στο 2012… σ’ ένα αρμονικό σύνολο… με κοινή έκφραση.

Το σημαντικό αυτού του κειμένου όμως δεν είναι η συνύπαρξη των δυο δραματουργών, άλλα η αριστοτεχνική μετάβαση από το ένα κείμενο στο άλλο, διατηρώντας την φυσική εξέλιξη των θεατρικών καταστάσεων. Η επιλογή των χαρακτήρων, των αποσπασμάτων και των έργων έγινε με τέτοιο τρόπο ώστε η θεατρική παράσταση να διακρίνεται για τη συνοχή της κάνοντας την απλά… απολαυστική.» - Στυλιανός Ροδαρέλης