Λυσιστράτη του Αριστοφάνη (Πάφος)

Την πασίγνωστη, αντιπολεμική και «αθυρόστομη» κωμωδία, Λυσιστράτη του Αριστοφάνη, επέλεξε ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου να παρουσιάσει το φετινό καλοκαίρι σε μια σύγχρονη, δροσερή παραγωγή.

Ο Πελοποννησιακός πόλεμος του 431 π.Χ., οδήγησε την Αθήνα σε θρήνους για τις απώλειες των παιδιών της και σε οικονομικά αδιέξοδα. Έτσι, ο Αριστοφάνης παίρνει το λόγο και γράφει το έργο του Λυσιστράτη, μέσα από το οποίο ονοματίζει την παρακμή του αθηναϊκού κράτους και αδίστακτα μάλιστα, καταθέτει πως η έσχατη προσπάθεια σωτηρίας της Αθήνας εναποθέτεται στις γυναίκες, που την εποχή εκείνη θεωρούνταν επιπόλαιες και ανίκανες να πάρουν θέση σε πολιτικά θέματα, γι' αυτό και οι δραστηριότητές τους παρέμεναν εντός σπιτιού.

Η Αθηναία Λυσιστράτη, κουρασμένη από τις κακουχίες του πολέμου, συγκεντρώνει τις γυναίκες όλων των αντιμαχόμενων περιοχών και όλες μαζί αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, με σκοπό να πείσουν τους λίγους αλλά ισχυρούς άνδρες να σταματήσουν τον πόλεμο και να ξαναφέρουν την ειρήνη στον τόπο τους. Αν και αρχικά αρκετές από αυτές αντιδρούν, στο τέλος πείθονται από τη Λυσιστράτη και τη Σπαρτιάτισσα Λαμπιτώ, συσπειρώνονται και καταστρώνουν ένα σατανικό σχέδιο για να πετύχουν τον σκοπό τους: την αποχή από τα συζυγικά τους καθήκοντα. Καταλαμβάνουν την Ακρόπολη, όπου βρίσκονται τα χρήματα με τα οποία χρηματοδοτείται ο πόλεμος, εκβιάζουν τους άνδρες, εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και τελικά, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν, καταφέρνουν τον σκοπό τους. Ο πόλεμος ανάμεσα στους Αθηναίους και τους Σπαρτιάτες σταματά και υπογράφεται ανακωχή.

Η Λυσιστράτη, που, παρά τα έντονα σεξουαλικά υπονοούμενα, χαρακτηρίζεται από εξαιρετική οξυδέρκεια, αναφορικά με την ανθρώπινη φύση, τη σεξουαλική επιθυμία, την πάλη των φύλων, ενώ, παράλληλα, ασκεί έντονη κριτική στην πολιτική κατάσταση και την απερίσκεπτη, στρατιωτική μανία της αθηναϊκής κοινωνίας. Η Λυσιστράτη αποτελεί το τελευταίο «φιλειρηνικό μήνυμα» του Αριστοφάνη και είναι η έβδομη χρονολογικά από τις έντεκα σωζόμενες κωμωδίες του. Παίχτηκε στα Λήναια το 411 π.Χ. με διδασκαλία του Καλλίστρατου. Μαζί με τις Εκκλησιάζουσες και τις Θεσμοφοριάζουσες αποτελεί το γνωστό τρίπτυχο του ποιητή που αναφέρεται σε κωμωδίες γυναικών.

Διασκευή/Απόδοση Λόγου/Σκηνοθεσία: Γιώργος Μουαΐμης
Σκηνικά-Κοστούμια: Έλενα Κατσούρη
Μουσική: Λάρκος Λάρκου
Χορογραφία: Dany Celner
Στίχοι: Γιώργος Μουαΐμης, Αννίτα Σαντοριναίου, Λάρκος Λάρκου
Βίντεο: C.K. Productions Ltd
Ειδικές Κατασκευές: Χριστόφορος Χρίστου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιώργος Κουκουμάς
Βοηθός Σκηνοθέτις: Λέα Μαλένη
Βοηθός Σκηνογράφου: Κρίστη Πολυδώρου

Ερμηνεύουν:
Γυναίκες
Αννίτα Σαντοριναίου (Λυσιστράτη), Έλενα Παπαδοπούλου (Κλεονίκη), Στέλα Φυρογένη (Μυρρίνη), Έλενα Χριστοφή (Στρατυλλίδα), Ερμίνα Κυριαζή (Λαμπιτώ), Χριστίνα Χριστόφια (Ροδίππη-Γ’ Γυναίκα), Ειρήνη Κωνσταντίνου (Χλόη-Ειρήνη-Α’ Γυναίκα), Μάρα Κωνσταντίνου (Καλύκη-Δ’ Γυναίκα-Γριά), Νιόβη Χαραλάμπους (Κρίτυλλα-Β’ Γυναίκα), Κατερίνα Λούρα (Νικοδίκη), Μαρία Μουστάκα (Θάλεια), Έλενα Γεωργιάδου (Κλειώ)

Άνδρες
Σταύρος Λούρας (Πρόβουλος), Νεοκλής Νεοκλέους (Κινησίας), Ανδρέας Βασιλείου (Πρύτανις), Σώτος Σταυράκης (Σώστρατος), Θανάσης Δρακόπουλος (Δράκης- Κήρυκας Λακεδαιμονίων), Ερμίνα Κυριαζή (Φαιδρίας), Λευτέρης Σαλωμίδης (Λάχης-Λάκων), Χάρης Κκολός (Φιλούργος-Λάκων), Νικόλας Στυλιανού (Στρυμόδωρος), Ανδρέας Κούτσουμπας (Ισμηνίας), Νεκτάριος Θεοδώρου (Μίκων), Χρήστος Κωνσταντινίδης (Φορμίωνας)

Στο πλαίσιο του 14ου Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος.