Μανώλης Χάρος - Fugas. R. Cythere. 2004-2011

Την Πέμπτη 26 Ιανουαρίου στις 8:00 μ.μ., στην Γκαλερί Γκλόρια εγκαινιάζεται η έκθεση ζωγραφικής του Μανώλη Χάρου με τίτλο "Fugas. R. Cythere. 2004-2011", η οποία θα διαρκέσει έως τις 17 Φεβρουαρίου.

Η έκθεση περιλαμβάνει ζωγραφικά έργα από τις τρεις τελευταίες ενότητες του καλλιτέχνη που πραγματοποίησε στην Αθήνα, στη Ρόδο και στην Bologna.

Οι εικόνες του Χάρου, αποσπασματικές, ονειροπόλες, διάφανες, άϋλες και μετέωρες, συνδυάζουν τον λυρισμό με μια νέα αντίληψη των χρωμάτων. Ζωγραφίζει τη λεπτή γραμμή του ορίζοντα, την ησυχία της νύχτας, τα φεγγάρια, τα αστέρια, το θρόισμα των φύλλων, τις πεταλούδες που πετούν και αφήνουν πίσω τους το χρώμα, τα καράβια που πηγαινοέρχονται, την γαλήνια θάλασσα. Δεν αναπαριστά τη φύση. Ζωγραφίζει την αίσθηση, την ατμόσφαιρα, αλλά και την ανάμνηση που απορρέει απ’ αυτήν. Ζωγραφίζει τη δροσιά της αυγής, τη ψύχρα και την υγρασία της νύχτας. Ζωγραφίζει τις κλιματολογικές συνθήκες περισσότερο παρά τις γεωγραφικές.

Ο Μανώλης Χάρος δεν περιορίζεται μόνο στα λάδια και στα ακρυλικά. Οι σπουδές του στην χαρακτική στο Παρίσι και ειδικότερα στην χαλκογραφία και στην λιθογραφία πάνω σε πέτρα, του προσφέρουν την δυνατότητα να συνδυάσει την έμπνευση παραδοσιακών τεχνικών με τη χρήση σύγχρονων τεχνικών μέσων. Έτσι από πολύ νωρίς περνά στη δημιουργία ψηφιακών τυπωμάτων στον υπολογιστή με βάσει πάντα τα πρωτότυπα έργα του.

Η νέα καλλιτεχνική διαδικασία που ακολουθεί, στοχεύει στην αποϋλοποίηση της εικόνας και τα νέα έργα που προκύπτουν είναι ταυτόχρονα πρωτότυπα και μοναδικά.

Στην πρώτη ενότητα των έργων του από την σειρά fugas, όπως αναφέρει η Ιστορικός Τέχνης Ελένη Αθανασίου «…τα θέματα του μπορεί να μην εμφανίζουν την συμμετρία μιας κλασσικής σύνθεσης. Συνηθίζει όμως να χτίζει ένα ή περισσότερα ευδιάκριτα μοτίβα που μπορεί και να σχετίζονται μεταξύ τους. Αυτά τα μοτίβα αποτελούν τους πυρήνες του υλικού που επεξεργάζεται ο καλλιτέχνης στην ανάπτυξη της δικής του fuga. Η αρμονία για τον Μανώλη Χάρο είναι δευτερεύον μέλημα. Η μελωδία είναι το ζητούμενο, γι αυτό και αναπαριστά τις συνθέσεις του γραμμικά, όντας μέσα στην αρμονία του τελάρου, δημιουργεί μελωδία. Χρησιμοποιεί μια αντιστικτική γραφή, συνεχίζει δηλαδή να δημιουργεί πάνω στα έργα του, να μπλέκει τις εικόνες, όπως γίνεται με την μελωδία, επιτυγχάνοντας στο τέλος αντιστικτική αρμονία, μελωδία δηλαδή που προκύπτει από την αντίθεση και όχι από την σύγκλιση.

Η γοητεία της ζωγραφικής του Μ. Χάρου στηρίζεται στην ασάφειά της. Τίποτα το πολύ σαφές και εκλογικεύσιμο δεν είναι δυνατόν να μας γοητεύσει. Η γοητεία είναι κάτι σαν μουσική, είναι μια αιώρηση ανάμεσα στο είναι και στο μη είναι…»

Στην δεύτερη ενότητα, τα ζωγραφικά του έργα με τίτλο "R", συναποτελούν μια κατασκευή και θέτουν ένα παιχνίδι σκέψης στον θεατή. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές αναγνώσεις, ποικίλοι τρόποι θέασης, πληθώρα σεναρίων, εκδοχών, αισθητικών μηνυμάτων ανάλογα με την οπτική γωνία της εκκίνησης. Το R σαν σύμβολο δημιουργεί ποικίλους συνειρμούς. Υγρό σύμφωνο της γλώσσας μας παραπέμπει στη ροή και την κίνηση και συνεπώς στη μεταμόρφωση και την αλλαγή. Έτσι και τα έργα του, εκτός από το προφανές θέλουν να προκαλέσουν αλληλουχία συνειρμών στον επισκέπτη: «R» όπως Ρόδος, ή μήπως recycle, revive, rethink, rebel, raw, ray ή ρητορεία, ρεύμα, ρομαντισμός.....και η διαδρομή των αυθόρμητων συλλογισμών συνεχίζεται.

Στην τρίτη ενότητα με τίτλο Cythere, τα τοπία του απομακρύνονται από το ορατό, οι όγκοι εξατμίζονται στην αύρα του πρωινού για να στοχαστεί πάνω στο αόρατο. Παρατηρώντας τα έργα του, ο θεατής συνειδητοποιεί ότι δεν βρίσκεται μπροστά σε ένα κομμάτι του γενέθλιου τόπου των Κυθήρων ή της Αττικής γης γενικότερα, αλλά μπροστά στην ζωγραφική. Συνθέτει τις αναμνήσεις των εντυπώσεων που δέχεται και σκηνοθετεί το ασύλληπτο δίνοντας σχεδόν πάντα μια κινηματογραφική αίσθηση στο σενάριο των έργων του.

Το έργο του Μανώλη Χάρου είναι ο προνομιούχος προσοφθάλμιος φακός με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο και γίνεται μια αδιαφανής πολυεπίπεδη οθόνη που παρεμβάλλεται ανάμεσα στο βλέμμα και το πραγματικό.

Fuga: (λατ.= φυγή, τροπή, απόδραση ενώ στα Γερμανικά απ, όπου κατάγεται σημαίνει αρμός = fuge) Η φούγκα καθιερώθηκε να χαρακτηρίζει πολυφωνικά μουσικά έργα που χρησιμοποιούσαν τη μίμηση των φωνών πιο ελεύθερα, που επεξεργάζονταν δηλαδή μία κεντρική μουσική ιδέα (το θέμα) με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτή να παρουσιάζεται αρχικά στην πρώτη φωνή και στη συνέχεια να περνάει διαδοχικά στη δεύτερη, την τρίτη κ.λ.π και να υφίσταται επεξεργασία, ενώ οι προηγούμενες συνέχιζαν με μελωδίες γραμμένες αντιστικτικά ως προς την αρχική μελωδική ιδέα.

Αντίστιξη: Άρχισε να αναπτύσσεται δειλά-δειλά στον μεσαίωνα στην εκκλησιαστική μουσική. Είναι η τέχνη και η μέθοδος του να συνδυάζονται πολλές μελωδίες ταυτόχρονα σε ένα μουσικό κομμάτι. Η αντίστιξη είναι «εν διαστάσει» προς την αρμονία, στην οποία υπάρχει απλά μία μελωδία και οι υποκείμενες αρμονικές της ακολουθίες. Εδώ έχουμε μόνο μελωδίες που « μπλέκονται» μεταξύ τους στον άξονα του χρόνου. Χαρακτηριστικότατο είναι το έργο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.

Ώρες Λειτουργίας
Δευτέρα – Παρασκευή: 10.30-12.45 & 17.30-20.00
Σάββατο: 10.30-12.45