Παναγιώτης Μιχαήλ

Το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Διάτοπος παρουσιάζει από την Τετάρτη, 14 Απριλίου 2010, τη νέα εικαστική πρόταση του Παναγιώτη Μιχαήλ με τίτλο «Ουρανέ, όχι δεν θα πω το ναι».

Γράφει η συγγραφέας Μαρία Πετρίδη για τη δουλειά του Μιχαήλ:

Με προσωπικό σου κόστος αγόρασε ένα όνειρο, δες το να «ωριμάζει», να «εκφυλίζεται», να «καταρρέει» και να «αναδομείται». Ποιος στ’ αλήθεια πουλάει όνειρα σήμερα; Μπορούμε άραγε να τα ζήσουμε; Σε μια περίοδο κρίσης, είμαστε ακόμα σε θέση να τα αγοράσουμε;

Παρατηρώντας την τελευταία δουλειά του Παναγιώτη Μιχαήλ «Ουρανέ, όχι δεν θα πω το ναι», ο θεατής απολαμβάνει τα διάφορα επίπεδα υλικών και εννοιών. Ο Μιχαήλ συνθέτει τα έργα χρησιμοποιώντας διαφημιστικά από καταλόγους εργοληπτικών εταιρειών, τα οποία ψαλιδίζει μεθοδικά, για να τα ανακατατάξει και να τα επανατοποθετήσει μέσα σε ένα διαφορετικό πλαίσιο. Σχέδια από αρχιτεκτονικά βιβλία παραποιούνται, όπως ακριβώς η πραγματικότητά μας όταν διεισδύεται από κοινωνικές συμβάσεις και σύμβολα.

Πραγματευόμενος το φαινόμενο μιας τέτοιας επίπλαστης πραγματικότητας, προϊόν μιας κοινωνίας που υπόσχεται «οικίες»/ όνειρα, ο Μιχαήλ επιδιώκει να αποκαλύψει μια πτυχή της πολύπλοκης διεργασίας μέσα από την οποία κατασκευάζονται οι σύγχρονές μας πραγματικότητες.

Το ιδιωτικό και το προσωπικό συγχωνεύονται μέσα σε ένα χώρο, τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, αγγίζοντας στα όριά τους το ενδιάμεσο. Αν το «σπίτι» είναι ο χώρος όπου φιλοξενείται το φυσικό σώμα, είναι ταυτόχρονα και ο τόπος από τον οποίο πρέπει κανείς να δραπετεύσει για να ονειροπολήσει νέες προοπτικές, ή ακόμα να επαναπροσδιορίσει την ατομική του υπόσταση. Όντας μέσα και έξω από το σώμα, το «σπίτι», την κοινωνία, στεκόμαστε σε γόνιμο έδαφος, μετατοπίζοντας ιδεώδη, μεταμορφώνοντας πεποιθήσεις και αναπαράγοντας όνειρα. Μπορεί όντως αυτό το «σπίτι» να κατοικηθεί; Αποτελεί μήπως ένα όνειρο που μπορoύμε να φανταστούμε εκ νέου;

Το έργο αυτό μετατοπίζει το χώρο, την εικόνα, το χρόνο, τις ψευδαισθήσεις, τις αναμνήσεις, τους φόβους. Οριοθετεί τις έννοιες της «ασφάλειας» και της «ανταγωνιστικότητας», της «ονειροπόλησης» και της «πραγματικότητας», του «προσωπικού» και του «παγκόσμιου» και της «εφεύρεσης/καταστροφής», σε ενδιάμεσα στάδια. Με τον ίδιο τρόπο που τα αποκόμματα μετακινούνται μέσα στο σχέδιο υπερβαίνοντας το πλαίσιό του, το Stand-Home-Stand, ένα video animation που προβάλλεται σε loop, διευρύνει τις προσδοκίες μας ως προς το τι περικλείει ένα «σπίτι». Όπως παρατηρεί ο Amerigo Nutolo, «...Το πολιτικό και κοινωνικό όραμα του Παναγιώτη Μιχαήλ διαποτίζει τέλεια το ύφος του. Παγιδευμένο μέσα στον εαυτό του, το σπίτι καθίσταται απόλυτα μη κατοικήσιμο. Γίνεται, τελικά, ένα κενό σύμβολο που προσμένει ένα σημάδι ιδιωτικής ζωής και φιλοξενίας, μέσα σε μια αέναη προσπάθεια επέκτασης του χώρου».

Ο Παναγιώτης Μιχαήλ εκπροσώπησε την Κύπρο στην Μπιενάλε Βενετίας 2005. Συμμετείχε στις Μπιενάλε Rijeka, Κροατία 1997, Αλεξάνδρειας, Αίγυπτος 1999 (τιμήθηκε με το μεγάλο βραβείο της κριτικής επιτροπής), Limerick, Ιρλανδία 2006, στα Artfairs Artour-o, Σαγκάη, Miart, Μιλάνο, Art Contemporanea Moderna, Ρώμη, Art Athina 2008 με το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Διάτοπος και στις εκθέσεις A Consumption of Justice, Diyarbakir, Τουρκία 2005, Host, The Soap Factory, Minneapolis, Η.Π.Α και Crossings, A Contemporary View, Δημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας, Κύπρος, 2007, Περιμένω Νέα Σου, Μουσείο Γουναρόπουλου, Αθήνα και Πεδίο Δράσης Κόδρα, Διεθνές Φεστιβάλ Εικαστικών Τεχνών, Θεσσαλονίκη, Where do we Go from Here, Δημοτικό Κέντρο Τεχνών, Λευκωσία, 2008, Fuori_Nonluogo, Novalis Contemporary Art, Τορίνο, 2009 και Suspended Spaces, La Maison de la Culture, Αμιέν, 2010.

Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη, 14 Απριλίου, στις 20.00

Ώρες Λειτουργίας
Τρίτη-Παρασκευή: 11.00 - 13.00 & 17.00 - 20.00
Σάββατο: 11.00 - 13.00