Σαλόνικα

Η Κεντρική Σκηνή της ΕΘΑΛ παρουσιάζει την 117η παραγωγή «Σαλόνικα» της Λουίζ Πέητζ.

Η Σαλόνικα, που η αγγλική κριτική υποστήριξε ότι «έχει όλες τις δυνατότητες να σταθεί δίπλα στα έργα του Τσέχωφ και του Κάουαρντ» (observer, 8/8/1982) απέσπασε το βραβείο Τζωρτζ Ντιβάνι και η συγγραφέας της θεωρήθηκε πως «ξεπέρασε τα όρια του νατουραλισμού, ενώ οι ακρογιαλιές της Θεσσαλονίκης άνοιξαν κυριολεκτικά στα δυό για ν’ αφήσουν να ξαναζωντανέψει το νεκρό παρελθόν». Εξήντα τέσσερα χρόνια μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο σε κάποια αμμουδιά της συμπρωτεύουσας, κοντά στο βρετανικό κοιμητήριο της Μίκρας, η ηλικιωμένη μάνα με την επίσης ηλικιωμένη κόρη της βρίσκονται αντιμέτωπες με τον τάφο συζύγου και πατέρα αλλά και με το γυμνό κορμί ενός 25χρονου Άγγλου που λιάζεται στην παραλία. Η αγγλίδα συγγραφέας μιλάει για το έργο της Σαλόνικα και για την εμπειρία της στο χώρο του θεάτρου. Ήθελα η ιστορία του έργου να εκτυλίσσεται σ’ έναν τόπο όπου η επίδραση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και οι μνήμες εκείνων των χρόνων να είναι ζωντανές. Ένας φίλος, ιστορικός, μου πρότεινε τη Θεσσαλονίκη και έτσι «κλείστηκα» στο Πολεμικό Μουσείο και άρχισα να δια βάζω ότι υπήρχε σχετικά μ’ αυτήν. Είχα βρει την πόλη που ζητούσα. Κατά τη διάρκεια του Πολέμου ακόμα και ο μουσικοσυνθέτης Βων Ουίλλιαμς υπηρετούσε εκεί ως διευθυντής της αγγλικής στρατιωτικής μπάντας. Το γεγονός ότι η Σαλόνικα παίζεται στην Ελλάδα με γεμίζει ένα υπέροχο συναίσθημα. Είναι πολύ ενδιαφέρον να ακούς το κείμενο που έγραψες μεταφρασμένο σε άλλη γλώσσα και να βλέπεις πως το συλλαμβάνουν και το ερμηνεύουν άνθρωποι ενός άλλου πολιτισμού.

Λίγα λόγια για το έργο:
Σε μια αμμουδιά της σύγχρονης Θεσσαλονίκης, πέντε Άγγλοι θα βρεθούν μπλεγμένοι στον ιστό μιας παράξενης και γοητευτικής ιστορίας. Η Σάρλοτ, μια ηλικιωμένη κυρία, μαζί με την κόρη της, Ενιντ, φτάνουν στη Θεσσαλονίκη για τουρισμό αλλά και για να προσκυνήσουν τον τάφο του Μπεν, συζύγου της Σάρλοτ, και πατέρα της Ένιντ, που σκοτώθηκε στη Θεσσαλονίκη πολύ νέος κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Τις δύο κυρίες ακολουθεί στη Θεσσαλονίκη και ο επίδοξος υπερήλικας νυμφίος της μητέρας, ο Λέοναρντ, που εμφανίζεται ξαφνικά. Τη μέρα της άφιξής τους θα γνωρίσουν κι έναν νεαρό Άγγλο που ζει προσωρινά στην Ελλάδα. Η σημαντικότερη όμως συνάντηση που θα κάνουν είναι εκείνη με τον νεκρό νεαρό άγγλο στρατιώτη, τον Μπεν.
Στο καθοριστικό και ιδιόμορφο αυτό παιχνίδι μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, όπου το παρελθόν μπλέκεται με τον παρόν, αναπηδά με τρόπο ποιητικό και ταυτόχρονα καθημερινό και οικείο μια πολύμορφη σύνθεση της ζωής.

Ο μύθος, με δραματικά κωμικά επεισόδια, ασχολείται με τις ανθρώπινες σχέσεις και παραπέμπει σε θέματα όπως το πάθος για ζωή, ο έρωτας, ο θάνατος, η φθορά, το δικαίωμα στη ζωή των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, η ελευθερία των νέων, ο τρόμος και οι συνέπειες του πολέμου, και, τέλος, η μοναξιά και η συνειδητοποίηση της. Η γραφή της Πέιτζ, μέσα από μια αφοπλιστική λιτότητα, είναι έμπειρη και δεξιοτεχνική. Γράφει με πλούσια φαντασία και έμπνευση, αφήνοντας να διαφανεί ένα γνήσιο θεατρικό ταλέντο. Το έργο, μέσα από ένα ζωντανό διάλογο με λεπτό χιούμορ, ρίχνει μια ευθύβολη ματιά πάνω σε επίκαιρα θέματα.

Μετάφραση: Τάκης Καλφόπουλος

Σκηνοθεσία: Αχιλλέας Γραμματικόπουλος

Σκηνικά/κοστούμια: Ξένιος Συμεωνίδης

Μουσική επιμέλεια: Αχιλλέα Γραμματικόπουλος

Σχεδιασμός φωτισμού: Βασίλης Πετεινάρης

Πρωταγωνιστούν: Σπύρος Σταυρινίδης, Πατρίτσια Πεττεμερίδου, Σοφία Καλλή, Ανδρέας Φυλακτού, Φώτης Γεωργίδης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Βασιλική Διαλυνά