Τα ίχνη γράφουν Άνθρωπο

Το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Διάτοπος παρουσιάζει την έκθεση «Τα ίχνη γράφουν Άνθρωπο» που αποτελείται από εικαστικά έργα της Μαρίζας Παρτζίλη και μια βίντεο εγκατάσταση της Μάχης Δημητριάδου Λίνταλ εμπνευσμένα από την ομώνυμη ποιητική συλλογή της Ανθής Αντωνιάδου. Τα εγκαίνια της έκθεσης και η παρουσίαση της ποιητικής συλλογής θα πραγματοποιηθούν την Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016 στις 8 μμ. Θα προλογίσει η ηθοποιός Αννίτα Σαντοριναίου.

Τα Εικαστικά, ο Λόγος και οι Παραστατικές τέχνες διασταυρώνονται με κοινό τόπο την αναζήτηση της χαμένης φυσικότητας της ζωής της Ανθρώπινης Ύπαρξης και της αποδοχής του Εαυτού, μέσω μιας δραστηριότητας που αποτελείται από την εναλλαγή μιας σειράς ζωγραφικών σκηνών, ποιητικών επεισοδίων και περφόρμανς-βιντεοεγκατάστασης.

Η δραστηριότητα είναι βασισμένη πάνω σε μια σειρά από ποιήματα της Ανθής Αντωνιάδου με τίτλο Τα ίχνη γράφουν Άνθρωπο, τα οποία αποτελούν την πηγή έμπνευσης για τη Μαρίζα Παρτζίλη που τα απέδωσε ζωγραφικά. Επίσης, τα ποιήματα λειτουργούν ως βάση για τη δημιουργία μιας οπτικογραφημένης περφόρμανς χορού σε χορογραφία της Μάχης Δημητριάδου Lindahl σε συνεργασία με την χορεύτρια Αλεξία Νικολάου και τον εικαστικό / video artist Χριστόφορο Λάρκο.
Μέσα από την εν λόγω δραστηριότητα προκύπτει και η παραγωγή έκδοσης, στην οποία ενσωματώνεται η σειρά των κειμένων και των ζωγραφικών σχεδίων.

Δημιουργικό σκεπτικό:
Αρχή αυτού του διαλόγου είναι η διαπίστωση ότι η ζωή έχει διαστρεβλωθεί με τρόπο ώστε ο Άνθρωπος, που πιέζεται από την ανάγκη για συμμόρφωση στο πλαίσιο της κοινωνικής του πραγματικότητας, να προσπαθεί να ρυθμίσει την προσωπική του ταυτότητα κατ’αναλογία με το πολιτισμικό του περιβάλλον ώστε να κατακτήσει και να διατηρήσει την αίσθηση του ότι ανήκει σ’αυτό.

Ως αντίλογος σε αυτή τη σειρά καταστάσεων προτείνεται η συνάντηση της προσωπικής μας αλήθειας με τα γονιδιακά δεδομένα της ύπαρξής μας, που είναι κατά βάση τα συναισθήματά αλλά και η θέση μας στο φυσικό κόσμο. Η ενεργοποίηση της φύσης του Ανθρώπου μεταφράζεται στο έργο στην αρχετυπική εικόνα της Γυναίκας. Η Γυναίκα μεταμορφώνεται μεταξύ άλλων σε Τροφό, σε Εστία, σε Κύκλο Ζωής και Θανάτου, σε Παράδοση, σε Έρωτα και σε Παγκόσμια Μήτρα.
Η αναζήτηση και η επαναφορά της ολοκληρωμένης διάστασης της γυναικείας φύσης ως γενεσιουργού δύναμης του Σύμπαντος προτείνεται ως καταλύτης στη μεταμόρφωση του κοινωνικού γίγνεσθαι. Η ενθύμηση της γυναικείου φύλου εκφράζεται στο έργο στις ανεπαίσθητες στιγμές και λεπτομέρειες που διαφαίνονται στα φωτεινά και σκοτεινά τοπία της καθημερινότητας. Η διάθεση «θηλυκής ψυχής» του κόσμου λειτουργεί στο έργο συχνά με σύμβολα «φυσικά» στοιχεία όπως το δέντρο ,το κοχύλι, η θάλασσα, η ρίζα, η γη, το ρόδι.

Ανθή Αντωνιάδου
Γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σπούδασε υποκριτική στην Ανώτερη Δραματική Σχολή Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας Γιώργου Κιμούλη. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στην Κλασική, Ελληνιστική και Ρωμαϊκή Αρχαιολογία του Université de Provence Γαλλίας με ειδίκευση στην αρχαιολογία των Αρχαίων Θεάτρων του ελληνορωμαϊκού κόσμου. Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κύπρου. Ειδικεύθηκε στην Ελληνική και Λατινική Επιγραφική στο Université de Βordeaux Γαλλίας. Μέλος του Συνδέσμου Κυπρίων Αρχαιολόγων, του Κυπριακού Κέντρου Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, της Οργάνωσης Ελλήνων Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης Κύπρου, του Σωματείου Ηθοποιών Κύπρου και αρωγό μέλος του ελληνικού οργανισμού Διάζωμα για την προστασία και ανάδειξη των αρχαίων θεάτρων. Ως ηθοποιός συμμετείχε σε διάφορες παραστάσεις σε Κύπρο και Ελλάδα. Είναι η συγγραφέας της έκδοσης Τα αρχαία Θέατρα της Κύπρου.

Μαρίζα Παρτζίλη
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική και σκηνογραφία στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητές τους Ι. Ψυχοπαίδη και Γ. Ζιάκα από την οποία αποφοίτησε με άριστα. Από το 2002 μέχρι και σήμερα συνεργάστηκε ως σκηνογράφος – ενδυματολόγος με το Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, το Θέατρο Ένα ,το Θέατρο Σκάλα, την Ε.Θ.Α.Λ, το Θέατρο Διόνυσος, το Αμφίκτιο Θέατρο και με σκηνοθέτες όπως ο Νίκος Χαραλάμπους, Χρίστος Ζάνος, Μόνικα Βασιλείου, Στέφανος Κοτσίκος, Michael Leinert, Δέσποινα Γκάτσιου κ.α. Έλαβε μέρος στις εκθέσεις σκηνογραφίας «Στη Μπούκα» και «35 χρόνια Σκηνικής Δημιουργίας του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου». Το 2007 εκπροσώπησε την Κύπρο μαζί με άλλους νέους σκηνογράφους στην Κουατριενάλε Πράγας και το 2009 η σκηνογραφία της για το έργο «Εκτυφλωτική Λάμψη» του Ρ. Γκρίνμπεργκ σε σκηνοθεσία Ν. Χαραλάμπους επιλέχθηκε να εκτεθεί στην Παγκόσμια έκθεση σκηνογραφίας WSD στη Σεούλ. Την ίδια χρονιά διακρίθηκε στο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας για τα κοστούμια της στην ταινία του Γιώργου Κουκουμά “Hellmets”. Το 2014 παρέλαβε το βραβείο σκηνογραφίας στα βραβεία θεάτρου ΘΟΚ για την περίοδο 2011-2013 για την παράσταση του Θεάτρου Σκάλα "Ρωμέικο Φαγοπότι”. Ως ζωγράφος έχει στο ενεργητικό της τέσσερις ατομικές εκθέσεις και συμμετοχή σε ομαδικές εκθέσεις στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Έργα της βρίσκονται στις συλλογές του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου, της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας και σε ιδιωτικές συλλογές.

Μάχη Δημητριάδου Lindahl
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στην Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης Αθηνών και σύγχρονο χορό στο Merce Cunningham Dance Foundation της Νέας Υόρκης και release technique, contact improvisation, χορογραφία και αυτοσχεδιασμό στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι και στην Στοκχόλμη. Έκανε εκτεταμένα σεμινάρια φωνητικής στα πλαίσια της ενασχόλησης της με τον χορό του αρχαίου ελληνικού δράματος. Σπούδασε ενεργειακές τέχνες και θεραπευτικές τέχνες στην Ακαδημία Axelsson Gymnastiska Institute της Στοκχόλμης. Υπήρξε μέλος της ομάδας Χορικά, της ομάδας Ανάλυα και της σουηδικής ομάδας αυτοσχεδιασμού Tiger. Δίδαξε σύγχρονο χορό, αυτοσχεδιασμό και κινησιολογία στην Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης, στην Ακαδημία Μπαλέτου της Στοκχόλμης, στο Πανεπιστήμιο του Boulder του Colorado, στο Ινστιτούτο Δραματικών Τεχνών της Στοκχόλμης. Το 1996 ίδρυσε στο Παρίσι την ομάδα χορού Ασώματες Δυνάμεις και μαζί τους παρουσίασε την χορογραφική της δουλειά στην Ελλάδα, στη Σουηδία και στη Γαλλία. Διετέλεσε μέλος της κριτικής επιτροπής του ιδρύματος Υποτροφιών Ashberg/ Unesco στο Παρίσι. Το 2004 επανίδρυσε την ομάδα της με βάση την Κύπρο και δίδαξε στη Στέγη χορού Λεμεσού, στην Δραματική Σχολή του Σατιρικού Θεάτρου και ως Λέκτορας στο τμήμα χορού του Πανεπιστημίου Λευκωσίας. Συνιδρυτικό μέλος του Nicosia dance lab και μέλος της Νέας Κίνησης Χορευτών και Χορογράφων. Μέλος του Κυπριακού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, από το 2010 οργανώνει το Συμπόσιο Χορού για την Διεθνή Ημέρα του Χορού. Εκπροσώπησε την Κύπρο στο Διεθνές Συνέδριο του ΙΤΙ στο Xiamen της Κίνας, όπου διακρίθηκε εκλεγόμενη ως αντιπρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής Χορού IDC-ITI το 2011. Από τον Μάιο του 2013 είναι πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής Χορού του ΙΤΙ. Διετέλεσε μέλος της κριτικής επιτροπής του Ευρωπαικού φεστιβάλ χορού του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού και του φεστιβάλ Κύπρια, για το 2011. Τιμήθηκε από την Κυπριακή πολιτεία με την ανάθεση της χορογραφίας του πρώτου μέρους Το Νήμα του Χρόνου για την επέτειο των 50 χρόνων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τα έργα που δημιούργησε ζώντας στην Κύπρο είναι: Voices unheard, Occupations / Discoveries, Heart Time, Body memory: Άγγελος, Μακρινή Χώρα, Somebody- the shape of Absence, Το Σημαδεμένο πουκάμισο, Το Νήμα του Χρόνου, Το Σχήμα της Απουσίας, Duet, Χαμένο κορμί, Kreutzer sonata, Βαρδάρης, Το τραγούδι της γης, Liquid Copper, Coffee spoons of Time, Εφήμερο, Όμορφος Κόσμος, A Lost Moment, Ηχώ, Πύλη, Αντιγόνη, Sefr, Siren’s Song. Χορογράφησε για το θέατρο τα έργα Κύκλωπας, Τα δημιουργηθέντα συμφέροντα, Ίκαρος, Ηλέκτρα, Η πιο Δυνατή, Ιφιγένεια η εν Ταύροις, Θηβαίδα, “Woyzeck”, Ένας Όμηρος, Όρνιθες.

Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 29 Ιανουαρίου και θα είναι ανοιχτή κατά τις ακόλουθες ώρες: Δευτέρα –Παρασκευή 5.00μμ. – 8.00 μμ. Σάββατο 11.00 πμ. – 1.00 μμ.