Σλουθ (Λευκωσία)

Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της σεζόν στη θεατρική Αθήνα, την παραγωγή του Θεάτρου Αθηνών με το έργο του Άντονι Σάφερ «Σλουθ», παρουσιάζεται στις αρχές Μαΐου σε Λευκωσία και Λεμεσό. Γιώργος Κιμούλης Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης συνθέτουν ένα εκρηκτικό θεατρικό δίδυμο, συναινώντας σε ένα ευφυές αλλά σχεδόν αυτοκαταστροφικό παιχνίδι στο οποίο οι ρόλοι θύμα- θύτη αντιστρέφονται. Το αριστούργημα του Σάφερ κόβει την ανάσα με τις τολμηρές και απρόβλεπτες ανατροπές στην πλοκή, με το σασπένς να αφθονεί. Διαμάχη και φθόνος ανάμεσα σε έναν ώριμο και έναν νεότερο άνδρα. Η μέχρι τελικής πτώσης σύγκρουση δύο ανδρών για μια γυναίκα, αλλά και την κοινωνική τους καταξίωση.

Ο Γιώργος Κιμούλης εμφανίζεται στο ρόλο του μηχανορράφου Άντριου Γουάικ και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στο ρόλο του νεότερου άνδρα, του Μίλον Τιντλ. Στην πρόταση του Θεάτρου Αθηνών, πέραν της θεατρικής τους σύμπραξης στη σκηνή, Κιμούλης και Μαρκουλάκης υπογράφουν και τη σκηνοθετική επιμέλεια της παράστασης. Τα σκηνικά είναι της Αθανασίας Σμαραγδή, τα κοστούμια της Ιωάννας Τιμοθεάδου και οι φωτισμοί του Μπάμπη Αρώνη.

Το μυστηριώδες θεατρικό παιχνίδι που έστησε πριν από περίπου 40 χρόνια ο Σάφερ, γοητεύει διαχρονικά τον θεατή. Γραμμένο το 1970, παρέμεινε το κορυφαίο του Βρετανού συγγραφέα (πέθανε το 2001, σε ηλικία 75 ετών) και αυτό που τον έκανε διάσημο. Ήταν το πρώτο ώριμο έργο του Σάφερ, που προηγουμένως είχε διατελέσει δικηγόρος και διαφημιστής. Ένα επιδέξιο και διακριτικό πορτρέτο ενός ανεπαρκούς μεν, αλλά σεξουαλικά ιδεοληπτικού μεσήλικα.

Φτιαγμένο με τα υλικά του θρίλερ πάνω στον καμβά μιας ιστορίας εκδικητικού πάθους, δίνει την αφορμή να ξετυλιχτεί μπροστά στα μάτια μας μια τελετή όπου συμπλέκονται τα στοιχεία του θεάτρου και της ζωής, της μυθοπλασίας και της πραγματικότητας. Οι δύο ήρωες- πρωταγωνιστές αυτής της τελετής συναινούν σ΄ένα παιχνίδι που έχει άλλοτε καρναβαλικό κι άλλοτε απλώς κανιβαλιστικό χαρακτήρα.

Στο πλαίσιο του παιχνιδιού οι ρόλοι τους εναλλάσσονται, οι ταυτότητές τους ανατρέπονται. Ο θύτης γίνεται θύμα και το αντίστροφο. Το μίσος αποδεικνύεται το άλλο πρόσωπο της αγάπης. Η σκηνή αναδεικνύεται όχι απλώς ο καθρέφτης, αλλά η συμπυκνωμένη μεταφορά του κόσμου.

Το «Σλουθ» παίχτηκε για περισσότερες από 2.300 παραστάσεις στο West End του Λονδίνου και περίπου 2.000 παραστάσεις στο Μπροντγουέι. Κέρδισε το Βραβείο Τόνι, ως το καλύτερο έργο του 1970. Δύο χρόνια αργότερα, διασκευάστηκε και για τον κινηματογράφο και ο σκηνοθέτης Τζόζεφ Μάνκιεβιτς το έκανε ταινία με τους Μάικλ Κέιν στο ρόλο του Μίλον Τιντλ και τον Σερ Λόρενς Ολίβιε στο ρόλο του Άντριου Γουάικ. Ο Ολίβιε κέρδισε το βραβείο των Κινηματογραφικών Κριτικών της Νέας Υόρκης και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Σύμφωνα με σημείωμα του ίδιου του συγγραφέα, το μυστικό της επιτυχίας του έργου, ίσως βρίσκεται στο ότι το έργο ουσιαστικά διακωμωδεί τις αστυνομικές ιστορίες και γενικά το αστυνομικό μυθιστόρημα, ενώ ταυτόχρονα, όπως σημείωσε ο κριτικός Κλάιβ Μπαρνς της Νέας Υόρκης, «περιέχει και αναδεικνύει όλες τις αρετές του αστυνομικού θρίλερ, παραμένοντας έτσι το καλύτερο δείγμα του είδους αυτού». Ο ίδιος προχωρώντας παρά πέρα, το χαρακτήρισε ως «το καλύτερο θρίλερ που γράφτηκε ποτέ» και δικαιολόγησε τον ισχυρισμό του αυτό, επειδή στο έργο αυτό αναγνώρισε την ύπαρξη μιας πληθώρας ψυχολογικών και κοινωνιολογικών επιπέδων, που προσφέρονται για επιλογή, ανάπτυξη και ερμηνεία στη θεατρική σκηνή.