Slipping Signs

Δήμητρα Μπίστα | Σωκράτης Φατούρος | Αναστασία Μηνά | Μαρία Αριστοτέλους | Κωνσταντίνος Δρέγος

Όταν τα καυτά χρώματα του ουρανού διαποτίζουν δυναμικές πινελιές πυκνής μπογιάς στον καμβά, τα τοπία καθίστανται σεισμογενή. Σε αυτή την ομαδική έκθεση στην γκαλερί PENINDAPLINENA, εκρηκτικά υπόλοιπα της ύλης επαναδιατυπώνουν διακοπές και ασυνέχειες και μορφοποιούν καινούριες αρχές. Η έκθεση Slipping Signs παρουσιάζει 5 καλλιτέχνες οι οποίοι δουλεύουν με πολλαπλά μέσα. Η δουλειά τους συγκροτεί τοπία και πεδία, διαμονές και διαφυγές, χώρους και τρόπους αποκαλύπτοντας τις στιγμές που αυτά μετατοπίζονται ολισθαίνοντας. Στα έργα αυτά, τυχαίες ή αναμενόμενες μεταμορφώσεις αναδύονται από το σκοτάδι στο φως, από την αντανάκλαση στη θέση, από πλέγματα γραμμών σε διογκούμενες επιφάνειες καθώς καταπιάνονται με ζητήματα ταυτότητας και συνέχειας, επανάληψης και επιγραφής, τοποθεσίας κι εσωτερικότητας, πλαισιώματος και αποκέντρωσης.

Το σημείο εκκίνησης της δουλειάς εντοπίζεται σε τοποθεσίες τόσο εντός του εσωτερικού κόσμου των καλλιτεχνών όσο και σε τοπία της πόλης. Μπορεί η πρόθεση να μοιάζει πως επιδιώκει την ταύτιση με τον τόπο της “ανάπαυσης”, ταυτόχρονα όμως είναι έντονη η επιθυμία εξερεύνησης της απρόβλεπτης αναστάτωσης μέσα στους τόπους της «επαγγελίας». Η έκθεση Slipping Signs συγκροτείται από έργα τα οποία καθίστανται εν δυνάμει τόποι όπου μπορούμε να οραματιστούμε εκ νέου, να ονειρευτούμε ένα άλλο όνειρο, να επιβιβαστούμε σε οικείες πιθανότητες διαρκώς υπό ανασύσταση, όπου η τάση για ταύτιση εμμένει ξεγλιστρώντας. Άνετα μέσα σε ζώνες μη προκαθορισμένων και απεριόριστων συνδέσεων, τα έργα των καλλιτεχνών εμφανίζονται με σθένος μέσα από την ιδιαίτερη επεξεργασία σε μολύβι, χαρτί, μελάνι, ακρυλικό, καμβά και χαρτόνι.

Τα πυκνά στρώματα μπογιάς της Μαρίας Αριστοτέλους και οι χωρίς πρόθεση κηλίδες από μακροσκελείς πινελιές υπογραμμίζονται με μολύβι σαν φτερά σε υγρή μορφή που διαδρούν και διακόπτονται στις αντικατοπτρίζουσες επιφάνειες των πινάκων. Το εκλεπτυσμένο μολύβι της Δήμητρας Μπίστα στα σχέδια σε χαρτί κινείται σε ένα πλέγμα από γραμμές και αμυχές που μοιάζει να συναντώνται ανάμεσα σε μια σκόπιμη αποκέντρωση της «εκκίνησης» και μια έλλειψη χρώματος και καθαρής συμμετρίας. Παρά την φαινομενική ακαμψία υλικών, όπως δέρμα, πορσελάνη, γυαλί, γύψος και πίσσα, τα γλυπτά του Κωνσταντίνου Δρέγου, ρέουν οργανικά, σαν σάρκα, στο χώρο, χωρίς ποτέ οι φόρμες να παγιδεύονται σε μια στέρεα επιφάνεια. Σταγόνες μπογιάς σαν νερό που υπερχειλίζει στον καμβά πριν να μεταμορφωθεί σε λουλούδια, μισοανοιγμένα και ταυτόχρονα διαφεύγοντα. Με δύναμη ισοπεδωτική αλλά και ξεχειλίζουσα, τα σχέδια της Αναστασίας Μηνά λειτουργούν σαν μολύβι και γραφή: απαλή επιφάνεια και αναπότρεπτο βάθος, μια επείγουσα διαδικασία ώθησης μιας ενστικτώδους έντασης, η οποία καθώς απορροφάται στις συστροφές της επανάληψης, διαλύει συγχρόνως τα ακατέργαστα υπολείμματα του μολυβιού για να φτάσει σε μια απελευθερωτική συνύπαρξη του μαύρου με το άσπρο. Στο City End, ο Σωκράτης Φατούρος χειρίζεται τις υφές που παράγει το λάδι και το ακρυλικό στον χαρτόνι μέσω του εύθραυστου σθένους του χρώματος, το οποίο εκρήγνυται, με ένταση ηφαιστείου, από το κέντρο προς τα έξω. Η πόλη δεν τελειώνει κάπου. Η πόλη ξεδιπλώνεται. Χωρίς να είναι πλέον μια καρδιά, οι άκρες της πόλης επεκτείνονται πέρα από μια «ταυτοποιήσιμη» πόλη. (Συγγραφέας – Μαρία Πετρίδη)

Εγκαίνια: 13 Ιανουαρίου 2012, 20:00

Ώρες Λειτουργίας
Δευτέρα - Παρασκευή: 16:00 - 20:00
Σάββατο: 11:00 - 14:00