Ο Αγνοούμενος

Παρά της τραγικότητα του έργου η Αλιέ καταφέρνει να ενώσει το δράμα που περνά η σύζυγος, ο γιος και ο πατέρας του αγνοούμενου μέσα στο σπίτι τους με το έργο του Σαίξπηρ «Αμλετ» στη σκηνή του θεάτρου την ώρα της πρόβας. Ο γιος του αγνοούμενου είναι ηθοποιός και κάνει πρόβα τον Άμλετ με τον θίασο του την σκηνή του νεκροθάφτη και την ανακάλυψη της νεκροκεφαλής:

Ο νεκροθάφτης πετάει το κρανίο στον Αμλετ. Τότε, το μαζεύει και του μιλάει κρατώντας το στο χέρι του:

Άμλετ: Αυτό το κρανίο είχε γλώσσα, και μπορεί να τραγουδούσε κάποτε. Και το πετάει ο άπονος κατάχαμα σα να ’τανε το γαϊδουροσάγονο του Κάιν, που έκανε τον πρώτο φόνο. Θα μπορούσε να ’ναι η κεφάλα κάποιου πολιτικάντη, κι αυτός ο γάιδαρος την κάνει κλοτσοσκούφι. Κάποιου που θα μπορούσε να πιάσει κορόιδο τον Θεό τον ίδιο. Εσύ τι νομίζεις;....

Με αυτό το έξυπνο εύρημα η Αλιέ σπάζει την μονοτονία του δράματος και με έξυπνες ατάκες κάνει τους θεατές να γελάσουν, να χαλαρώσουν... Έτσι το έργο συνεχίζεται μια στο σπίτι του αγνοούμενου και μια στη σκηνή του θεάτρου. Η συγγραφέας/ σκηνοθέτης παρουσιάζοντας τις διάφορες έννοιες της λέξης χώμα, μας οδηγεί στο να δούμε τις διαφορετικές πτυχές του γεγονότος με μια υπέροχη μυθοπλασία, το πώς μπορούν να υπάρξουν τα ίχνη μιας τραγωδίας ανάμεικτα με την καθημερινή ζωή, κάνοντας μας μια να κλάψουμε και μια να χαμογελάσουμε μελαγχολικά, γίνεται αιτία για να ζήσουμε μια παλίρροια συναισθημάτων.

Το έργο τονίζει τον κοινό πόνο και τις κοινές απώλειες που προκάλεσε ο πόλεμος και δημιουργεί συγκινητικές στιγμές σε μια βραδιά, όπου οι θεατές έρχονται αντιμέτωποι με το παρελθόν.

Ο Αγνοούμενος είναι Κύπριος. Αλλά μπορούσε να ήταν και Βόσνιος ή άλλης εθνικότητας. Στην πραγματικότητα είναι Τουρκοκύπριος. Αλλά μπορούσε να ήταν και Ελληνοκύπριος. Τα βιώματα των οικογενειών είναι τα ίδια. Η τραγωδία είναι η ίδια. Το φινάλε είναι το ίδιο. Ένα μικρό κασόνι με μερικά οστά, που ανακάλυψαν με την μέθοδο του DNA, όπως το έργο του Γιώργου Νεοφύτου “DNA” που ανέβασε το Σατιρικό πριν μερικά χρόνια με την Δέσποινα Μπεμπεδέλη. Έτσι και στα δύο έργα και στα δύο θέατρα βλέπουν όλοι οι Κύπριοι, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, ότι ο πόνος του αγνοούμενου είναι ο ίδιος, η τραγωδία είναι η ίδια...

Σκηνοθεσία: Αλιγιέ Ουμμανέλ
Μετάφραση: Μαρία Σιακαλλή
Σκηνικά-κοστούμια: Χάρης Καυκαρίδης
Μουσική: Οσμάν Ατές
Φωτισμοί: Αρτέμης Χούτρης

Διανομή:

Γιώργος Μουαίμης
Χριστίνα Χριστόφια
Άντονυ Παπαμιχαήλ
Ιζέλ Σουλεϊμανί
Διομήδης Κουφτερός