Η γυναίκα της Ζάκυνθος (Λευκωσία)

H Β' Σκηνή του Σατιρικού Θεάτρου επαναρχίζει τις παραστάσεις του αριστουργήματος του Διονύσιου Σολωμού «Η Γυναίκα της Ζάκυνθος» σε διασκευή και σκηνοθεσία Δέσποινας Μπεμπεδέλη, από τις 14 Ιανουαρίου, κάθε Τετάρτη μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου.

«Η γυναίκα της Ζάκυνθος» είναι ένα λογοτεχνικό αριστούργημα το οποίο ο Διονύσιος Σολωμός επεξεργαζόταν βασανιστικά επί τέσσερα χρόνια, από το 1826 μέχρι το 1829 κατά την περίοδο της Πολιορκίας του Μεσολογγίου.

Ποιά ήταν η Γυναίκα της Ζάκυνθος; Αυτή η πανάσχημη, κάκιστη, μιαρή γυναίκα με τη μαύρη ψυχή «εις την οποίαν αναβράζει η κακία του Σατανά»; Ήταν πρόσωπο υπαρκτό ή γέννημα της φαντασίας του ποιητή; Ήταν πολιτική αλληγορία ή προσωπική σάτιρα για μια συγγένισσά του; Έτσι ή αλλιώς, όταν διαβάζει κανείς αυτό το αριστούργημα της Ελληνικής Γραμματείας παύει να τον απασχολεί η μιά ή η άλλη εκδοχή.

Ο Διονύσιος Σολωμός με μια πέννα βουτηγμένη στο διανοητικό και ψυχικό πυρετό του, με μια γλώσσα απαράμιλλου κάλλους, με στοιχεία Βιβλικά, αλλά και από τη δημώδη παράδοση και τον λαϊκό προφορικό λόγο της Ζακύνθου, με συγκλονιστικές περιγραφές και εικόνες, μας παρασύρει σε μια κατάδυση στην άβυσσο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η Γυναίκα της Ζάκυνθος, ενσάρκωση του Κακού, ο διάβολος με τις μεταμορφώσεις του και ο Ιερομόναχος Διονύσιος – ίσως το alter ego του ποιητή – σμίγουν σε μια σκοτεινή τελετουργία, όπου επικρατεί η Κακία και απουσιάζει το παραμικρό Καλό.

Στο ζοφερό κόσμο του πραγματικού και του φανταστικού, του υπερφυσικού και του φυσικού, ο Ιερομόναχος θα βυθιστεί σε μια πάλη, ανάμεσα στο καλό και στο κακό, δυσδιάκριτη και αβέβαιη ως προς την έκβασή της, ακόμα και όταν το κακό συντρίβεται με τον θάνατο της Γυναίκας.

Τι ένιωθε άραγε ο ποιητής γράφοντας αυτό το έργο και ενώ απέναντι από την Ζάκυνθο ακούγονταν τα κανόνια και οι οιμωγές των Μεσολογγιτών για την πολιορκημένη πατρίδα τους; Μέσα από τις παραισθήσεις και τα προφητικά οράματα του Ιερομόναχου και τη θηριώδη αποκρουστική μορφή της Γυναίκας “βλέπει” την πτώση του Μεσολογγίου. Μεσολογγίτισσες πρόσφυγες έρχονται στη Ζάκυνθο και εκλιπαρούν βοήθεια από τη Γυναίκα, η οποία με βάναυσο τρόπο τις ειρωνεύεται, τις χλευάζει, τις απειλεί ως “έχθρισα θανάσιμη του έθνους”.

Οι γυναίκες ρακένδυτες, πεινασμένες χήρες και ορφανές Επαιτούν τροφή και ρούχα για τους άντρες τους, τραγουδούν τα δεινά τους, θρηνολογούν την καμμένη τους γη και ονειρεύονται τη λύτρωσή τους από τον εχθρό. Όμως ο Ιερομόναχος “είδε” μέσα στην καπνούρα της μάχης μια Γυναίκα με το φόρεμά της μαύρο σαν του λαγού το αίμα….να τραγουδάει “Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι”.

Παίρνουν μέρος και οι:
Δέσποινα Μπεμπεδέλη
Βασίλης Μιχαήλ
Πόπη Αβραάμ
Σπύρος Γεωργίου
Άννα Γεωργίου
Έφη Χαραλάμπους
Κωνσταντίνος Γαβριήλ
Μαρία Χριστοδούλου