Η γυναίκα της Ζάκυνθος (Λάρνακα)

Άλλο ένα κλασικό λογοτεχνικό κείμενο, το πεζό ποίημα του Διονύσιου Σολωμού που έγραφε μεταξύ 1826-1827 και εγκατέλειψε ατελείωτο το 1829, ανεβαίνει στη σκηνή. Τη διασκευή υπογράφει η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, που πέρσι πρωταγωνίστησε στο έργο στην Αθήνα, σε διασκευή και σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. Εδώ σκηνοθετεί τη Μαριάννα Καυκαρίδου, ενώ σκηνικά και κοστούμια φιλοτεχνεί ο Χάρης Καυκαρίδης.
Το έργο ξεκίνησε ως σάτιρα εναντίον μίας γυναίκας, αλλά σταδιακά παίρνει προεκτάσεις καθολικότερες και γίνεται θρήνος και προφητεία ή όνειρο εφιαλτικό. Περιγράφονται οι σκληρές πράξεις και το φρικτό τέλος του κυρίαρχου γυναικείου προσώπου του έργου, που παρουσιάζεται παραμορφωμένο από τη δύναμη του Διαβόλου.

Στην αρχή παρουσιάζεται ένας ιερομόναχος, ο Διονύσιος, που μιλά ακουμπισμένος στο στόμιο ενός πηγαδιού. Στο τρίτο κεφάλαιο γίνεται λόγος για τις «Μισολογγίτισσες», προς τις οποίες φέρεται απάνθρωπα Η Γυναίκα της Ζάκυνθος και στο πέμπτο κεφάλαιο έχουμε το προφητικό όραμα του ιερομόναχου, του κεντρικού προσώπου στην όλη αφήγηση, που συνεπαρμένος παρακολουθεί την πτώση του Μεσολογγίου. Η πρόζα είναι στιβαρή δημοτική, η έκφραση πυκνή και ο τόνος πολλές φορές αποκαλυπτικός.