Πράγματα δικά μου, αληθινά

Πώς γίνεται να κλαίει έτσι μια γυναίκα;
Μια μητέρα. Η δική μου μητέρα. Ούτε καταλάβαινα ούτε είχα το θάρρος να τη ρωτήσω. Τώρα που είμαι κι εγώ γυναίκα, παντρεμένη με παιδιά, δεν χρειάζεται να ρωτήσω: ξέρω πολύ καλά γιατί κοπανάει μια γυναίκα το κεφάλι της πάνω στον κορμό του δέντρου.

Με θέμα τους οικογενειακούς δεσμούς και την αντοχή τους στο χρόνο, το έργο Πράγματα δικά μου, αληθινά φωτίζει τρυφερές στιγμές, συγκρούσεις, προσωπικές ανησυχίες και αδυναμίες, προσπάθειες επικοινωνίας μεταξύ γονέων και παιδιών, και θέτει τα πρόσωπα μπροστά στις προκλήσεις των αλλαγών της ζωής. Η Μαρία Κυριάκου και οι συνεργάτες της προσεγγίζουν με τρυφερότητα και αλήθεια μια ιστορία γνώριμη, συγκινητική, που μιλά για όσα έχουν σημασία, τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής μας.

Λίγα λόγια για το έργο
Αδελαΐδα της Αυστραλίας. Στον κήπο της οικογένειας Πράις. Ο Μπομπ και η Φραν είναι δύο πολύ δοτικοί γονείς, των οποίων η ζωή είναι επικεντρωμένη στα τέσσερα παιδιά τους: την Πιπ, τη Ρόζι, τον Μαρκ και τον Μπεν. Τέσσερις διαφορετικές ιστορίες, τεσσάρων διαφορετικών ηλικιών, εκτυλίσσονται στη διάρκεια ενός χρόνου, με κάθε εποχή να περιλαμβάνει μια προσωπική αφήγηση ενός παιδιού, μια στιγμή κρίσης, ένα μεταβατικό στάδιο στο οποίο θα κληθεί όλη η οικογένεια να πάρει σημαντικές αποφάσεις. Είναι έτοιμοι οι δύο γονείς να αποδεχτούν τις επιλογές των παιδιών τους; Είναι έτοιμοι να αποδεχτούν τη διαφορετικότητά τους, τις επιθυμίες των παιδιών; Είναι έτοιμοι να κάνουν την υπέρβαση;

Άντριου Μπόβελ
Κι όμως πέρασα τη ζωή μου λαχταρώντας αυτό από το οποίο είχα φύγει, και στ’ αλήθεια με το να παντρευτώ και να κάνω παιδιά αυτό που κατάφερα ήταν να δημιουργήσω μια οικογένεια όμοια με αυτήν από την οποία δραπέτευσα… γεμάτη αγάπη, αποπνικτική, συναισθηματικά φορτισμένη, αλλά ίσως και λίγο κλειστοφοβική, κι έτσι τώρα έχω παρακολουθήσει τα παιδιά μου να φεύγουν μακριά για να γίνουν οι άνθρωποι που εκείνα χρειάζονται να είναι. Έτσι είναι τα πράγματα. Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Κι έτσι κάποτε νιώθω σαν τον Μπομπ, που ξέμεινε στον κήπο να αναρωτιέται πού πήγαν όλοι. Και κάποτε νιώθω σαν τη Φραν και σκέφτομαι: Καλά, και μετά τι; Οικογένεια; Είναι τρελό.

Η ταυτότητα της παράστασης
Μετάφραση: Βάιος Λιαπής
Σκηνοθεσία: Μαρία Κυριάκου
Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνα Ανδρέου
Μουσική-Ηχητικός σχεδιασμός: Πάνος Μπάρτζης
Σχεδιασμός φωτισμών: Σταύρος Τάρταρης
Βοηθός σκηνοθέτιδας: Άντρια Ζένιου

Παίζουν: Πόπη Αβραάμ, Βασίλης Βασιλάκης, Γιώργης Βασιλόπουλος,
Γιώργος Κυριάκου, Χριστίνα Παπαδοπούλου, Νιόβη Χαραλάμπους

Παραστάσεις
Λευκωσία
Θέατρο ΘΟΚ, Νέα Σκηνή
από 17 Ιανουαρίου 2020
κάθε Παρασκευή-Σάββατο, 20.30 και Κυριακή, 18.00

Λάρνακα
Δημοτικό Θέατρο
Τετάρτη 11 Μαρτίου 2020, 20.30

Πάφος
Μαρκίδειο Θέατρο
Σάββατο 14 Μαρτίου 2020, 20.30

Ελ. Αμμόχωστος
Δημοτικό Θέατρο Σωτήρας
Παρασκευή 20 Μαρτίου 2020, 20.30

Λεμεσός
Θέατρο Ριάλτο
Σάββατο 21 Μαρτίου 2020, 20.30

Παράλληλες δράσεις
Στις 26 Ιανουαρίου 2020, μετά την παράσταση, θα ακολουθήσει ανοιχτή συζήτηση με το κοινό.

Υπερτιτλισμένες παραστάσεις
●Αγγλικά/Τουρκικά Λευκωσία: 7 Φεβρουαρίου 2020
Λεμεσός: 21 Μαρτίου 2020
●Ελληνικά Λευκωσία: 16 Φεβρουαρίου 2020 και 28 Φεβρουαρίου 2020