Would you like your concrete, medium or rare?

Με το πιο πάνω ερώτημα αρχίζει τη φετινή χρονιά η Πάνθεον. Επιλέγει έξι γραφίστες πολυμέσων, που καλούνται να δώσουν με το δικό τους εικαστικό τρόπο απάντηση.

Η Zara Der Arakelian θα ήθελε το μπετόν της με καρδιά. Γιατί στα αγγλικά «concrete» σημαίνει επίσης κάτι το στερεό. Αφορά ακόμα και τη συγκρότηση του ψυχισμού μας. Η γραφιστική αφίσα και το video της επισημαίνουν καθαρά, στα αγγλικά, πως για να είμαστε «concrete» χρειαζόμαστε καρδιά και συναίσθημα.

Από την άλλη ο Ξένιος Ζίττης θέλει τι μπετόν του καλοψημένο. Με μια ασπρόμαυρη εκτύπωση δίνει το δικό του μήνυμα, όπως και η Ζάρα. Πως χωρίς «concrete» είμαστε άνθρωποι κενοί, χωρίς συναίσθημα, απαθείς σαν ρομπότ, χτίζοντας γύρω μας τείχη χωρισμού και μίσους, αντί οίκους ψυχικής ζεστασιάς.

Η Alex Kouvara πιστεύει πως είμαστε μπετόν μαζικών αναπαραγωγών. Οι ασπρόμαυρες αφίσες της, μεγάλων διαστάσεων, επιδιώκουν να περάσουν το μήνυμα ότι το μπετόν έχει περιβάλει τόσο πολύ τη ζωή μας, που στο τέλος θα καταντήσουμε αγάλματα στο χρόνο.

Τι γίνεται εάν μπετόν ισοδυναμεί με το χάος της καθημερινής μας ζωής, αναρωτιέται η Πόπη Αριστείδου. Ο συνδυασμός ψηφιακών, τυπωμένων, pop art απεικονίσεων με ήχο παραπέμπουν σε δοκιμασίες που περνά ένα άτομο με την ψυχική διαταραχή της πολλαπλής προσωπικότητας.

Η Άννα Φωτιάδου εντοπίζει τις «βαθιές ρωγμές» του χρόνου που οδηγούν τα δέντρα, τα ζώα κι όλους εμάς σε «μπετονένια» αντικείμενα και αποδίδει την ιδέα της μέσα από μικρές εκτυπώσεις και video art.

Από την άλλη ο Chris Malapitan απαιτεί για τους επόμενους δύο μήνες την ιδιοκτησία όλων αυτών των αντικειμένων από την «αγορά» και τον κόσμο, που θα δούμε στην οπτικοακουστική του εγκατάσταση.