Ελένη Νικοδήμου - Ντοκουμέντο

Έκθεση Ζωγραφο-κόμικς με τίτλο "Ντοκουμέντο" της Ελένης Νικοδήμου, αφιερωμένη στη μνήμη των 13 νεκρών και στους τραυματίες στο Μαρί.

"Στην έκθεση αυτή αισθάνθηκα την ανάγκη, το χρέος, να πραγματευτώ την πολιτική κατάσταση του τόπου.

Υπάρχουν κάποιες μέρες, κάποιες στιγμές που σε σημαδεύουν βαθιά, που φέρνουν τα πάνω κάτω στις βεβαιότητες σου, το ότι "όλα βαίνουν καλώς". Ξυπνάς ένα πρωί και έχει έρθει ο κόσμος ανάποδα. Στην κυριολεξία! Βυθίζεσαι σε βαθιά σκοτάδια. Σου ξυπνούν μνήμες, όταν στο χωριό πριν σαράντα και τόσα χρόνια δεν είχε ρεύμα κι΄ όμως είμαστε στον εικοστό πρώτο αιώνα, Ιούλιο μήνα, κατακαλόκαιρο, με θερμοκρασίες άνω των 42ºC. Ντάλα ο ήλιος και εσύ λιωμένο βούτυρο από την ζέστη. Το μυαλό αδυνατεί να πιστέψει τα μάτια, ο λόγος, να πει το ανείπωτο. Έτσι ένα πρωί, χαράματα, τραγωδία. Στο Μαρί. Μένεις άναυδη. Από το γεγονός το ίδιο, αλλά κι’ από το χειρισμό των κυβερνώντων. Δεκατρείς (13) νεκροί, όλοι νέα παιδιά, πολλοί τραυματίες, απώλεια του 70% της παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος. Άγνωστες οι επιπτώσεις στο περιβάλλον και στην υγεία μας. Η κυβέρνηση άφαντη, καμία λέξη στήριξης του ηθικού του λαού. Βαθιά σιωπή. Αλλά αυτό που τραυματίστηκε κυρίως, είναι η εμπιστοσύνη στους θεσμούς.

Οι βεβαιότητες ανατράπηκαν και οι πολίτες έμειναν μετέωροι στην ανασφάλεια. Κι’ όλα αυτά που κρύβαμε τόσα χρόνια κάτω από το χαλί, που αποστρέφαμε το βλέμμα το "κρύψε να περάσουμε", αλλά και που βαθιά μέσα μας γνωρίζαμε, για το πόσο αλλού ξημερωμένη είναι η πολιτική μας ηγεσία, ήρθε η στιγμή του Ιούλη και τα πέταξε όλα έξω, σ’ ένα ανεξέλεγκτο τσουνάμι θυμού. Ενός θυμού που όλους τους ατσαλάκωτους πολιτικούς τους τσαλάκωσε. Τίποτα δεν μένει ποτέ κρυμμένο για πάντα.

Είδαμε την ευημερούσα κοινωνία μας να καταρρέει σε χρόνο αστραπή, είδαμε τον Ελληνισμό να διασύρεται παγκοσμίως, το Δ.Ν.Τ. να εισβάλει σαν ούφο στην ζωή μας, την Ενωμένη Ευρώπη να αυτοαναιρείται σε ρόλο αρπακτικού πουλιού, την ανθρώπινη ζωή να είναι ένα τίποτα στα χέρια των "Golden Boys", την απελπισία. Είδαμε το άδειο πρόσωπο αυτών που ψηφίζουμε και τρομάξαμε που θυμώσανε γιατί τολμήσαμε να θυμώσουμε, γιατί τολμήσαμε να τους κρίνουμε. Δεν είναι ο Ιούλης μαύρος, μαύρες είναι οι πράξεις μας και οι επιλογές μας.

Δεν θέλω να δω άλλα. Θέλω να φωνάξω, ζητώ το δικαίωμα στην απελπισία, στο θυμό, ζητώ δικαιοσύνη, σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, αξιοπρέπεια, ασφάλεια, δικαίωμα στην εργασία, Δημοκρατία, ζητώ την σκέψη μου ελεύθερη.

Όλα αυτά τα θέλω, τα ζητώ και τα απαιτώ από την πολιτική ηγεσία, θέλησα να τα θίξω μέσα από τα κόμικς. Με μια δόση πίκρας, θυμού, απογοήτευσης, πόνου, φόβου και ειρωνείας. Όλα αυτά κατάφεραν, από αφηρημένη ζωγράφο του ποιητικού λόγου, να με κάνουν να συγκεκριμενοποιήσω το πινέλο μου και να τα πω έξω από τα δόντια.

Ποιος ξέρει, ίσως τους ταρακουνήσω, αν και δεν το πιστεύω, αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!"

Εγκαίνια: 18 Ιουνίου 2012 ώρα 7.30 μ.μ.

Ώρες Λειτουργίας
Δευτέρα- Παρασκευή: 10:30 - 12:45 & 17:30 - 20:00
Σάββατο: 10:30 - 12:45